Komunikat wojenny nr 4/1935

Komunikat wojenny nr 4/1935

Komunikat wojenny nr 4/1935

Trwają działania zbrojne przeciwko państwu północnoniemieckiemu.

Na froncie wschodnim 1.Armia polska przekroczyła swymi wysuniętymi elementami rzekę Sprewa w rejonie miejscowości Kehrigk i dotarła do południowowschodnich przedmieść Berlina, gdzie napotkała na silny opór wroga. 2.Armia podeszła od południa do Brandenburga, oskrzydlając od zachodu berlińskie zgrupowanie wojsk nieprzyjaciela. Część oddziałów tej armii prowadziła w okolicach Magdeburga walki obronne z nacierającymi z rejonu Brunszwiku siłami północnoniemieckimi, utrzymując w swoim posiadaniu wschodni brzeg Łaby.

Na froncie północnym nadal trwają walki pozycyjne; ciężka artyleria duńska całkowicie panuje nad linią Kanału Kilońskiego, uniemożliwiając przeciwnikowi jego użycie.

Na froncie zachodnim siły francuskie opanowały miasta Marburg, Fulda, Würzburg i przegrupowują się do ofensywy w kierunkach wschodnim i północnowschodnim.

Oddziały polskiej piechoty morskiej dokonały desantu morskiego na wybrzeżu meklemburskim na zachód od miejscowości Warnemünde. Wobec słabego oporu przeciwnika, opanowano przyczółek do linii miejscowości Warnemünde, Rostock, Bad Doberan, Kröpelin, Kühlungsborn. Desant morski został wsparty lądowaniem naszych oddziałów powietrzno-desantowych w rejonie na południe od Kröpelin.

Trwa blokada morska wybrzeża północnoniemieckiego. W Zatoce Helgolandzkiej został zatopiony przez siły okręty sojusznicze nieprzyjacielski okręt podwodny nieustalonego typu.

Lotnictwo sprzymierzonych bombardowało zgrupowania wojsk nieprzyjacielskich w rejonach miejscowości Oranienburg, Güstrow, Neumünster, Kassel i Gotha oraz bazy morskie Cuxhaven i Lubeka.

Informacje uzupełniające.

Na północny-wschód od Frankfurtu nad Menem siły francuskie okrążyły zgrupowanie wojsk północnoniemieckich w sile ok. 10 000 żołnierzy.

W desancie na wybrzeżu meklemburskim brały udział dwie nasze brygady piechoty morskiej wzmocnione kompanią czołgów średnich. Użyto praktycznie całej naszej floty desantowej. Desant był wsparty ogniem monitora Admirał Sierpinek oraz 4 niszczycieli typu Tsunami, co wobec słabej obrony wroga (ok. 2 kompanii o wartości bojowej charakteru wartowniczo-obserwacyjnego) okazało się raczej niekonieczne. Wojska wroga zszokowane zarówno samym rozwojem sytuacji, jak i siłą ognia, zostały całkowicie rozproszone, a ich resztki - całkowicie pozbawione wartości bojowej - odeszły na południe. W trybie interwencyjnym nieprzyjaciel rzucił przeciwko lądującym oddziałom polskim podoficerską szkołę artylerii ze Schwerinu. Jednostka ta w sile ok. batalionu wykazała się  dużo większą ochotą do walki, niż wyszkoleniem w zakresie taktyki piechoty oraz wyposażeniem i uzbrojeniem (brak strzeleckiej broni zespołowej, kilkanaście dział i moździerzy, każde innego modelu); w efekcie poniosła wielkie straty w ludziach (ok. 200 zabitych) i została całkowicie rozbita. Po krótkich walkach piechurzy morscy opanowali słabo broniony Rostock, w którym zaskoczony nieprzyjaciel nie zdążył poczynić istotnych zniszczeń (i zatopień) mogących uniemożliwić na pewien czas korzystanie z tego portu. Aktualnie wykorzystując zarówno jednostki desantowe, jak i port w Rostocku, prowadzone jest wyładowanie jednej dywizji piechoty oraz elementów dywizji pancernej.

Wspomniany w komunikacie desant powietrzny planowany był w celu wsparcia desantu morskiego. Ponieważ sam desant morski szybko osiągnął stawiane przed nim cele, zasadność przeprowadzenia desantu powietrznego stała się co najmniej problematyczna. Jednakże dowódca Brygady Powietrzno-Desantowej płk Bobasowski wymusił u najwyższych decydentów realizację pierwotnego planu, jedynie z ograniczeniem do dwu batalionów spadochronowych, argumentując to celami szkolno-eksperymentalnymi. Desant się odbył, lecz z dość wątpliwym skutkiem. Na skutek błędów planistycznych (niewłaściwy wybór miejsca zrzutu) oraz niedostatecznego wyszkolenia zarówno lądujących pododdziałów, jak i załóg samolotów transportowych, desant poniósł spore straty (głównie połamane kończyny dolne) oraz został nadmiernie rozproszony w terenie. Na szczęście słabe przeciwdziałanie wroga oraz dobre postępy oddziałów piechoty morskiej wybawiły spadochroniarzy z kłopotów. Niemniej akcja ta – mimo wspomnianego wyżej rezultatu – pozwoliła na zebranie cennych doświadczeń, a także w pewnym stopniu ułatwiła działania piechoty morskiej. Decyzją Głównodowodzącego płk Bobasowski został zawieszony w czynnościach oraz zostało wdrożone wobec niego postępowanie wyjaśniające.

W zdobytym przez piechotę morską Rostocku zatopiony został uszkodzony wcześniej torpedowiec typu Möwe oraz holownik (wprawdzie w wejściu do portu, ale nie blokujący go całkowicie). W tej sytuacji, przed znajdującymi się już na przyczółku, a przede wszystkim dalszymi, lądującymi siłami polskimi otwierają się co najmniej dwie możliwości; atak na południe w celu całkowitego okrążenia Berlina, lub ruch na zachód wychodzący na tyły broniących linii Kanału Kilońskiego sił północnoniemieckich. Tak, czy inaczej plany przeciwnika zmierzające do obrony obszaru pomiędzy dolną Odrą, Berlinem, dolną Łabą i wybrzeżem meklemburskim legły w gruzach.

Na morskich liniach blokadowych nie doszło do żadnych poważniejszych starć. Zestrzelony przez okrętową artylerię plot został prowadzący rozpoznanie(?) wodnosamolot wroga. Zespół w składzie francuskiego pancernika Paris, polskich Władysław Łokietek i Kazimierz Wielki oraz okrętów towarzyszących próbował ostrzelać morską bazę nieprzyjacielską w Wilhelmshaven, lecz wycofał się wobec silnego ognia baterii nadbrzeżnych.

Bazujące na PPTR: krążownik liniowy Henryk Brodaty oraz lekkie krążowniki Rabaul  i Kavieng ostrzelały główny port Niemieckiej Nowej Gwinei, Lae. Wg wstępnych ustaleń zatopiono frachtowiec ok. 1 500 BRT i szkuner handlowy ok. 400 BRT oraz w poważnym stopniu uszkodzono urządzenia portowe. Powracający z rejsu na Belitung nasz zaopatrzeniowiec Pemba napotkał na Morzu Arabskim północnoniemiecki tankowiec o pojemności ok. 10 000 BRT; statek ten został zniszczony ogniem artyleryjskim i dobity torpedą.

W wyniku działań naszych jednostek nawodnych i podwodnych na wszystkich oceanach, od początku wojny do dnia dzisiejszego zostało zatopionych 9 statków północnoniemieckich o łącznej pojemności ok. 40 000 BRT.

Aktualny bilans walk powietrznych naszego lotnictwa wygląda, jak poniżej:

- zestrzelonych 71 samolotów wroga,

- straty własne 24 samoloty.

Dodając do tego doniesienia naszych sojuszników, zestrzelonych zostało już łącznie ok. 110 samolotów północnoniemieckich, a ok. 60 zniszczonych na lotniskach. Biorąc pod uwagę wyjściowy stan lotnictwa północnoniemieckiego, można uznać, że sprzymierzeni osiągnęli już całkowite panowanie w powietrzu.

Aspekty polityczne.

Rząd włoski w odpowiedzi na północnoniemieckie monity stwierdził, że sojusz jest wprawdzie sojuszem, ale wobec aktualnego nieprzygotowania jego kraju do wojny, musi wziąć górę jego (włoska) własna racja stanu. Jednocześnie wyraził podziw dla „bohaterskiej walki narodu niemieckiego przeciw agresorom” i wiarę, że „dobro zło zwycięży” Ewentualne włoskie zapały wojenne skutecznie studzi obecność głównych sił francuskiej floty na Morzu Śródziemnym oraz koncentracja połowy francuskich sił lądowych i lotniczych na granicy francusko-włoskiej. Rząd rosyjski (poufnie) zapewnił Niemcy Północne, że wystąpi zbrojnie w ich obronie po ukończeniu – bardzo trudnej w tym kraju – mobilizacji, czyli za ok. 2 miesiące (sic!) – przy założeniu, że Włosi również itd…  J.

Rząd brytyjski, nie mogąc odnieść się oficjalnie do tajnych (vide post „Wojna”) ustaleń, ustawicznie wzywa do uregulowania sprzeczności na drodze pokojowej, ofiarując jednocześnie swoje dobre usługi i pośrednictwo. USA tymczasowo rozszerzyło pas swoich wód terytorialnych do 200 Mm, zapowiadając, że wszystkie okręty i statki stron wojujących będą tam internowane. W nieciekawej sytuacji znalazł się rząd japoński; primo – zarówno Rosja, jak i Polska to potencjalni wrogowie, na czyją korzyść działać? secundo – cesarz aktualnie niedomaga, jakże podejmować ważkie decyzje bez jego, choćby tylko formalnej akceptacji.

Wykorzystując fakt zaabsorbowania uwagi międzynarodowych czynników politycznych wydarzeniami w Niemczech, Polska zawarła z Litwą (obok obowiązujących już pocztowej i celnej) unię walutową. Jest to ważki krok w kierunku planowanego i pożądanego przez obydwa(?) kraje połączenia.