Międzynarodowa konferencja w sprawie zjednoczenia państw niemieckich – cz.III

Międzynarodowa konferencja w sprawie zjednoczenia państw niemieckich – cz.III

Po przerwie przewodniczący lord Curzon wznowił obrady i zwrócił się do wszystkich delegacji z prośbą o przedstawienie swoich ostatecznych stanowisk.

Ostateczne sformułowanie postulatów stron konferencji.

Przedstawiciel Niemiec Północnych oświadczył, że w sytuacji sprzeciwu większości uczestników Konferencji wobec całościowych planów zjednoczeniowych, ogranicza swoje żądania do przyłączenia Saksonii. Stwierdził on również, że akceptuje zaproponowane przez Francję, Danię i Polskę, a dotyczące przyszłego państwa niemieckiego ograniczenia zbrojeń oraz uzgodnione w dwustronnych negocjacjach rekompensaty ze swoich posiadłości zamorskich. Zgadza się również na wysunięte przez Austro-Węgry żądania dotyczące nazwy przyszłego państwa niemieckiego i wyrzeka się podejmowania w przyszłości prób przyłączenia Bawarii.

Delegat Saksonii poparł w całości wystąpienie swego przedmówcy.

Przewodniczący delegacji bawarskiej wyraził zadowolenie z proponowanych rozstrzygnięć i zrezygnował z formułowania dodatkowych postulatów.

Przedstawiciel Związku Reńskiego – wobec ciągłej niemożności uzgodnienia stanowisk wewnątrz delegacji – odstąpił od wyrażenia opinii na temat omawianych zagadnień.

Delegat francuski stwierdził, że zgodnie z wynikiem dwustronnych negocjacji z przedstawicielstwem północnoniemieckim, zgadza się na połączenie Niemiec Północnych i Saksonii, a tytułem rekompensaty jego państwo przejmie będący dotąd w północnoniemieckim posiadaniu Nowy Kamerun (Neukamerun). Dodatkowo Francja domaga się ograniczenia potencjału militarnego nowego państwa niemieckiego, wg projektu, który przedstawi delegacja polska.

Przewodniczący delegacji Królestwa Niderlandów oświadczył, że nie wnosi sprzeciwu wobec proponowanych rozwiązań.

Przedstawiciel Danii poparł wystąpienie francuskie, a jako rekompensatę dla swego państwa wskazał wyspy Helgoland i Diuna (Düne).

W imieniu polskiej delegacji wystąpił gen. w st. sp. Sosnowski. Na początku poinformował, że w trakcie bilateralnych rozmów z delegacją północnoniemiecką ustalono, że rekompensatą dla Polski będzie Niemiecka Afryka Południowo-Zachodnia. Następnie przedstawił proponowane ograniczenia zbrojeń, które mają obejmować przyszłe państwo niemieckie. Ograniczenia te obejmują: maksymalną liczebność sił lądowych w wysokości 150 000 żołnierzy, zakaz posiadania artylerii ciężkiej (pow. 155 mm), lotnictwa bombowego i torpedowego, broni chemicznej, okrętów wojennych o wyporności pow. 30 000 t, okrętów podwodnych oraz maksymalny tonaż floty wojennej w wysokości 300 000 t.

Delegat austro-węgierski potwierdził, że w czasie rozmów z delegacjami północnoniemiecką i saksońską, osiągnięto porozumienie w kwestii nazwy nowego państwa oraz jego rezygnacji z prób przyłączenia Bawarii.

Lord Curzon wyraził w imieniu swojej delegacji ukontentowanie z osiągniętych porozumień i nie wniósł do nich żadnych dodatkowych uwag. Następnie skierował do wszystkich delegacji pytanie, czy żądają głosowania nad poszczególnymi kwestiami, czy też będzie można już przystąpić do redagowania protokołu końcowego.

Wszystkie delegacje zgodziły się, że głosowania cząstkowe nie są konieczne i głosowaniu będzie podlegał tylko protokół końcowy, jako całość.

Przewodniczący z zadowoleniem przyjął oświadczenia stron Konferencji i zarządził tygodniową przerwę na sporządzenie protokołu końcowego.

Przyjęcie protokołu końcowego i jego podpisanie.

Po wznowieniu obrad, lord Curzon zarządził odczytanie protokołu końcowego Konferencji, którego odpisy zostały wręczone wszystkim delegacjom. Oto jego treść:

§ 1.

Uczestnicy niniejszej Konferencji wyrażają zgodę na połączenie Królestwa Północnoniemieckiego z państwem Saksonii.

§ 2.

Tak powstałe nowe państwo będzie nosić nazwę Królestwa Północnoniemieckiego oraz przejmie wszystkie zobowiązania międzynarodowe państw wchodzących w jego skład.

§ 3.

Nowo utworzone Królestwo wyrzeka się na zawsze używania nazwy Cesarstwa Niemieckiego oraz prób przyłączenia Królestwa Bawarii.

§ 4.

Nowo utworzone Królestwo przyjmuje i zobowiązuje się do przestrzegania wymienionych poniżej ograniczeń dotyczących jego potencjału militarnego, a to:

- maksymalna liczebność sił lądowych nie może przekroczyć 150 000 żołnierzy;

- zabronione jest posiadanie artylerii ciężkiej powyżej 155 mm, lotnictwa bombowego i torpedowego, broni chemicznej, okrętów wojennych o wyporności pow. 30 000 t i okrętów podwodnych;

- maksymalny tonaż floty wojennej nie może przekroczyć 300 000 t.

§ 5.

Nowo utworzone Królestwo tytułem rekompensaty ceduje swoje prawa do następujących posiadłości zamorskich:

- Nowy Kamerun na rzecz Królestwa Francuskiego,

- wyspy Helgoland i Diuna na rzecz Królestwa Danii i Norwegii,

- Niemiecka Afryka Południowo-Zachodnia na rzecz Królestwa Polskiego.

§ 6.

Postanowienia niniejszego protokołu wchodzą w życie z dniem 01.01.1926 po dokonaniu jego ratyfikacji przez parlamenty poszczególnych uczestników Konferencji.

§ 7.

Jakiekolwiek zmiany postanowień niniejszego protokołu będą wymagały zgody co najmniej 3/4 uczestników Konferencji.

Po odczytaniu protokołu, odbyło się głosowanie nad jego treścią. Protokół został przyjęty 7 głosami „za” przy trzech wstrzymujących się.

Po podpisaniu protokołu przez przewodniczących wszystkich delegacji, lord Curzon wyraził swoje wielkie zadowolenie z wyników Konferencji oraz nadzieję, że wpłynie ona na umocnienie ogólnego bezpieczeństwa i współpracy międzynarodowej. Następnie Przewodniczący podziękował wszystkim za udział w Konferencji i tym samym zamknął jej obrady.