Zespoły zadaniowe czasu wojny
Jak już wcześniej (post z 21.01.2016)
awizowano, na czas wojny powołane zostały (i nadal będą powoływane) zespoły
zadaniowe, stanowiące alternatywę dla pokojowej struktury typu:
dywizjon - eskadra – flotylla – obszar – flota. Ponieważ od momentu, kiedy
zaczęto rozważać sens istnienia takich zespołów (rok 1933) trochę czasu
upłynęło, aktualna koncepcja różni się w pewnej mierze od przedstawionej w
przytoczonym wyżej poście.
Ogólnie rzecz ujmując, istnieją trzy rodzaje
zespołów zadaniowych: eskortowy (E), lotniskowców (L) i osłonowy (O).
Przewiduje się, że zespoły L i O mogą być łączone, tworząc tym samym grupy
uderzeniowe (GU). Nazewnictwo tych związków taktycznych będzie opierać się na
następującym schemacie: X.f.n, gdzie
„X” oznacza rodzaj zespołu/grupy, „f” nr floty, której dany związek podlega, a
„n” kolejny numer związku w danej flocie. Np. E.1.1 oznacza pierwszy zespół
eskortowy 1.Floty, L.4.2 drugi zespół lotniskowców 4.Floty, a GU.5.3 trzecią
grupę uderzeniową 5.Floty.
Skład poszczególnych zespołów może ulegać
zmianom, w zależności od konkretnych zadań i aktualnej dostępności „taboru”,
choć postuluje się, aby w miarę możliwości zespoły zachowywały stały skład, co
wpływać będzie dodatnio na ich zgranie bojowe, a także na wzajemne relacje
emocjonalne załóg. Okręty nie wchodzące w skład zespołów zadaniowych podlegają
nadal swoim dowództwom czasu pokoju.
Na dzień dzisiejszy sformowano następujące
zespoły:
- E.1.1, E.1.2, E.1.3 – 1 krążownik plot typu
„Elbląg” (CLA-1 1926), 3 niszczyciele
typu „Monsun” (DD-21 1921) i 2
eskortowce typu „Waran” (EE-13 1935);
- E.2.1, E.2.2 – 4 niszczyciele eskortowe
typu „Mazury” (DE-1 1927) i 1
eskortowiec typu „Kobra” (EE1 1920);
- E.3.1, E.3.2 – 1 lotniskowiec eskortowy
typu „Generał Arciszewski” (CVE-4 1942), 1 krążownik lotniczy typu „Wilno”
(CAC-1 1942), 4 niszczyciele eskortowe typu „Mazury” (DE-1 1927) i 3 eskortowce typu „Pyton” (EE-19 1940).
We flotach 4. i 5. zespołów na razie nie
utworzono ze względu na znaczną dynamikę sytuacji, preferującą rozwiązania
doraźne, a nie systemowe.
Dla przykładu, opiszę poniżej udział tych
zespołów w eskorcie hipotetycznego konwoju z Gdańska do Tanjung Pandan
(Belitung).
Trasa przez Kanał Sueski:
- etap I – Gdańsk > Portus Regius (Pemba)
E.1.1;
- etap II – Portus Regius > Tanjung Pandan
E.3.1.
Trasa dookoła Przylądka Dobrej Nadziei:
- etap I – Gdańsk > Lome (Togo) E.1.1;
- etap II – Lome > Portus Regius E.2.1 +
krążownik plot z E.1.1;
- etap III – Portus Regius > Tanjung
Pandan E.3.1.
W drodze powrotnej zespoły eskortowe przejmują
konwój w odwrotnej kolejności.
Na odcinkach trasy konwoju szczególnie
narażonych na ataki npla, zespoły eskortowe mogą być wzmacniane bądź to poprzez
dołączenie do nich dodatkowych okrętów, bądź to tworzonymi doraźnie zespołami dalekiej osłony.
