Przebudowa kolumbijskiego statku pasażersko-towarowego Rimac na szturmowy transportowiec desantowy typu General de San Martin 1936 (1 jednostka)
Pasażersko-towarowy parowiec Rhakotis rozpoczął swoją bogatą historię
21 kwietnia 1907 roku, kiedy to hamburska stocznia Blohm & Voss zakończyła jego
budowę i przekazała go liniom żeglugowym Kosmos Line. W służbie na linii
Kosmos, pływał głównie pomiędzy Hamburgiem a krajami Ameryki Południowej.
Pasażerów woził niewielu, głównymi ładunkami były importowane przez Niemcy
saletra, cyna i zboże. Po wybuchu IWS. Rhakotis
został detaszowany do współpracy z Eskadrą Azjatycką wiceadmirała von
Spee, jako tajny zaopatrzeniowiec. 12 listopada 1914 roku naruszył neutralność Chile, opuszczając port w
Valparaiso z potajemnie załadowanym zaopatrzeniem dla Eskadry von
Spee. Po dołączeniu do niej 17 listopada, przejął z krążownika SMS Dresden brytyjskich marynarzy, z
zatopionego przez ten krążownik dzień wcześniej węglowca North Wales. 14 grudnia Rhakotis
zawinął do peruwiańskiego portu Callao, gdzie po wyokrętowaniu brytyjskich
marynarzy, został internowany. We wrześniu 1917 roku, działając na podstawie
informacji, że niemieckie statki internowane na wodach peruwiańskich, w tym Rhakotis, są sabotowane przez załogi,
aby zapobiec ich ewentualnemu wykorzystaniu przez siły alianckie, peruwiańskie
wojsko objęło statki uzbrojoną strażą. W rezultacie tego posunięcia, Peru i Niemcy zerwały stosunki
dyplomatyczne kilka dni później.
Związane z wojną okoliczności, pozbawiły Peru
tonażu niezbędnego do utrzymania handlu przybrzeżnego i międzynarodowego, więc
w 1918 roku rząd peruwiański postanowił przejąć i wykorzystać niemieckie statki
internowane w peruwiańskich portach jako środek tymczasowy. Jednakże brak
wymaganych kapitałów oraz odpowiedniej infrastruktury remontowej, skłonił rząd
Peru do wyczarterowania internowanych statków Stanom Zjednoczonym. Wśród tych
jednostek znalazł się także Rhakotis;
został on odholowany do Balboa (w Strefie Kanału Panamskiego) celem wykonania
remontu, w trakcie którego wojna się zakończyła. W tej sytuacji, United States
Shipping Board (USSB) podjął decyzję o przystosowaniu, przemianowanego na Eten ex-Rhakotisa, na transportowiec wojska, służący do przewozu
wracających z Francji amerykańskich żołnierzy. Adaptacja w stoczni W. & A.
Fletcher Co. w Hoboken, trwała od kwietnia do maja 1919 roku. W jej trakcie,
jednostka została przejęta przez US Navy pod nazwą USS Eten. Po ukończeniu dwóch rejsów USA - Francja - USA (przewieziono
łącznie 3296 żołnierzy), transportowiec wrócił do służby cywilnej,
wyczarterowany przez United States & Australia Line. W latach 1919-21 odbył
kilka podróży na trasie Nowy Jork - Afryka Południowa, ciesząc się bardzo dobrą
opinią pasażerów. Australijski dziennik Daily Commercial News and Shipping List
opisał Eten jako „[…]doskonały typ statku pasażerskiego i towarowego. Jest on
bardzo komfortowo wyposażony pod każdym względem. Kabiny są przestronne, a
salon, palarnia i inne pomieszczenia wypoczynkowe sugerują, że statek został
pierwotnie zaprojektowany do handlu w tropikach” Armator rozważał zwiększenie
ilości miejsc pasażerskich, i odkupienie statku od Peru, ale finalnie z tego
zrezygnował. Powodem była niska realna prędkość statku (ok. 12 w.), coraz bardziej
odbiegająca in minus od liniowców
konkurencji. W listopadzie 1920 roku, odkryto w jednej z kabin pasażerskich ukrytą radiostację o zasięgu ok. 1000 mil. Oznaczało to, że niemiecka
załoga internowanego Rhakotisa,
dzięki niedopatrzeniu peruwiańskich strażników, miała możliwość zakazanego
przepisami o internowaniu kontaktu ze światem zewnętrznym, w tym niemieckimi rajderami. W roku
1922, statek został przez United States & Australia Line zwrócony USSB, a następnie
rządowi peruwiańskiemu.
W Peru, do roku 1934, pod nową nazwą Rimac, służył armatorowi Cia Peruana de
Vapores y Dique del Callao, znanemu również jako Peruvian Line. W styczniu 1926
roku, w okresie napiętych stosunków między Peru a Chile, grupa 36 obywateli
Peru, którzy przybyli na pokładzie Rimaca
do Tacny w Peru – wówczas pod kontrolą chilijską – została zaatakowana przez
chilijski tłum. W wyniku starcia wielu Peruwiańczyków zostało rannych. W czasie
zamachu stanu z 1931 roku, Rimac
transportował wojska wierne reżimowi wojskowemu Luisa Miguela
Sáncheza Cerro. W roku 1934, statek został przejęty przez peruwiańską MW, w
której służył jako transportowiec wojska do roku 1948. W latach 1948-50 był
własnością rządu peruwiańskiego. W roku 1950 został przekazany peruwiańskiemu
Ministerstwu Marynarki, ale w charakterze pomocniczej jednostki cywilnej. O
jego aktywności po roku 1948 nic nie wiadomo Złomowany w Sakai (Japonia) w roku
1959.
Początek naszej alternatywnej historii to 14 grudnia
1917 roku. Rhakotis został wtedy
internowany, ale nie przez Peru, lecz Wielką Kolumbię. Dalsze dzieje jednostki
w latach 1917-32, są zgodne z realną historią. Realne wydarzenie ze stycznia
roku 1926 (patrz wyżej), w Wielkiej Kolumbii są pamiętane jako „masakra w Tacnie”
i traktowane jako zniewaga wymagająca pomsty. W roku 1932, korzystając ze
spadku cen (Wielki Kryzys), Admiralicja zakupiła Rimaca za kwotę $168 788 (praktycznie po cenie złomu), z
zamiarem przebudowania go na transportowiec wojska. Kryzys finansowy i związane
z nim ograniczenia budżetowe zmusiły Admiralicję do chwilowego odłożenia tych
planów. W roku 1934, z uwagi na poprawiające się warunki finansowe, powrócono
do nich, jednakże z częściową zmianą docelowego przeznaczenia okrętu oraz jego nazwy (General de San Martin).
Zgodnie z nową koncepcją, miał to być transportowiec
wsparcia i zaopatrzenia desantu. Występujące w nazwie klasy słowo „szturmowy”
może być trochę mylące. Okręt ten samodzielnie niczego nie „szturmuje” i
wchodzi do akcji dopiero po uchwyceniu przyczółka przez inne siły własne. Wyjaśnijmy
teraz, występujące w związku z tą jednostką, pojęcia „wsparcie” i „zaopatrzenie” Wsparcie jest
realizowane na dwa sposoby; ogniem artylerii pokładowej (w tym plot) oraz możliwością wyładowania na
opanowany już przyczółek dodatkowych sił (770 żołnierzy z pełnym wyposażeniem i ciężką bronią piechoty).
Zaopatrzenie, to zdolność do przewozu i wyładowania na przyczółek do 6540 t
ładunku (uzbrojenie, sprzęt, amunicja, paliwo (benzyna i olej napędowy),
żywność i woda pitna, medykamenty, wyposażenie kwatermistrzowskie itp.).
Istnieje także możliwość ewakuacji z przyczółka ciężej rannych oraz udzielenia
im pomocy w formie podstawowych zabiegów i operacji chirurgicznych. Dodatkowo,
z uwagi na rozbudowany system łączności oraz obszerne pomieszczenia pomostu,
okręt może pełnić funkcję dowodzenia desantem. Dla realizacji powyższych zadań
przewidziano:
- 8 łodzi desantowych o zdolności przewozowej do 38
żołnierzy lub do 3,6 t ładunku każda (w tym np. moździerze 60 lub 81 mm, działka
piechoty, ppanc lub plot 37 mm, lekkie haubice 75 mm, tankietki 1,4 t);
- dwa żurawie
o nośności 12 t i dwa o nośności 4 t;
- szpital okrętowy z salą operacyjną,
ambulatorium oraz izbą chorych na 60 osób.
Projekt przebudowy opracowano w
okresie grudzień 1934 - maj 1935 roku. Prace modernizacyjne rozpoczęły się w maju 1935 roku i trwały do września 1936 roku. Wykonała je stocznia Astillero Naval No.1 w
Callao. Wszystkie dostawy zapewnił przemysł krajowy.
Opis techniczny przebudowy.
Kadłub
Zewnętrznie bez większych zmian.
Przedłużono pokład dziobowy (forecastle) oraz zlikwidowano miejscowo
występujące nadburcia (falszburty). Częściowo zmieniono podział wewnętrzny.
Napęd
Istniejący zdemontowano w całości. W
jego miejsce zainstalowano dwa silniki diesla SS o mocy 3200 KM każdy w dwu
maszynowniach.
Uzbrojenie
Bezpośrednio przed przebudową brak.
Zamontowano:
- 2xIIx127
mm/51 BS/HM M1931, przy elewacji
maksymalnej 35o donośność pociskiem AP 22,70 kg wynosi 19480 m;
- 4xIIx37
mm/51 COW/FNA M1918, przy
elewacji 45o donośność pociskiem 0,65 kg wynosi 4100 m, a
przy elewacji maksymalnej 85o donośność pionowa tym samym pociskiem
wynosi 2670 m;
- 6xIIx12,7 mm/90 Browning/FNA M1921, przy elewacji 45o donośność
pociskiem 0,03 kg wynosi 4200 m, a przy elewacji maksymalnej 85o
donośność pionowa tym samym pociskiem wynosi 2800 m.
Do
kierowania ogniem zamontowano dalocelownik optyczny o bazie 4,1 m.
Inne
Nadbudówki,
maszty i komin przebudowano w całości.
Zainstalowano
8 radiostacji, w tym dwie krótkofalowe oraz radionamiernik.
W
wyniku przebudowy:
- moc
napędu wzrosła z 3162 do 6400 KM;
-
prędkość maksymalna wzrosła z 14,00 do 15,50 w;
-
zasięg wzrósł z 11000 Mm przy ? w, do 10600 Mm przy 13 w.
Koszt
przebudowy wyniósł 42,3% wartości porównywalnego okrętu nowego.
General de San Martin, Great Colombia atack landing ship laid down 1906, launched 1907, completed 1907, refit 1919, 1919, rebuilt 1936 (engine 1935)
Displacement:
9 140 t light;
9 393 t standard; 10 353 t normal; 11 121 t full load
Dimensions: Length (overall / waterline) x beam x draught (normal/deep)
(434,90 ft / 416,01 ft)
x 53,31 ft x (24,02 / 25,55 ft)
(132,56 m / 126,80 m) x
16,25 m x (7,32 / 7,79 m)
Armament:
4 - 5,00" / 127 mm 51,0
cal guns - 50,04lbs / 22,70kg shells, 250 per gun
Quick firing guns in deck and hoist mounts,
1910 Model
2 x Twin mounts on centreline ends, evenly
spread
8 - 1,46" / 37,0 mm
51,0 cal guns - 1,43lbs / 0,65kg shells, 2 500 per gun
Anti-air guns in deck mounts, 1918 Model
2 x Twin mounts on sides, aft deck aft
2 raised
mounts - superfiring
2 x Twin mounts on sides, forward deck aft
12 - 0,50" / 12,7 mm
90,0 cal guns - 0,07lbs / 0,03kg shells, 5 000 per gun
Machine guns in deck mounts, 1921 Model
2 x Twin mounts on sides, aft deck aft
2 raised
mounts
4 x Twin mounts on sides, aft deck forward
4 double
raised mounts
Weight of broadside 206 lbs
/ 94 kg
Machinery:
Diesel Internal
combustion motors,
Geared drive, 2 shafts,
6 400 shp / 4 774 Kw = 15,50 kts
Range 10 600nm at
13,00 kts
Bunker normal 960 tons,
at max displacement = 1 728 tons
Complement:
257 - 334
Cost:
£0,645 million / $2 576
million
Distribution of weights at normal displacement:
Armament: 70 tons, 0,7%
- Guns: 70 tons, 0,7%
Machinery: 182 tons,
1,8%
Hull, fittings &
equipment: 2 129 tons, 20,6%
Fuel, ammunition &
stores: 1 213 tons, 11,7%
Miscellaneous weights:
6 760 tons, 65,3%
- Hull below water: 4 444 tons
- Hull above water: 2 224 tons
- On freeboard deck: 76 tons
- Above deck: 16 tons
Overall survivability and seakeeping ability:
Survivability
(Non-critical penetrating hits needed to sink ship):
8 054 lbs / 3 654 Kg = 128,9 x 5,0 " /
127 mm shells or 1,5 torpedoes
Stability (Unstable if
below 1.00): 1,43
Metacentric height 3,6
ft / 1,1 m
Roll period: 11,7
seconds
Steadiness - As gun platform (Average = 50 %): 70 %
-
Recoil effect (Restricted arc if above 1.00): 0,05
Seaboat quality (Average = 1.00): 2,00
Hull form characteristics:
Hull has raised
forecastle, rise aft of midbreak,
a normal bow and a round stern
Block coefficient
(normal/deep): 0,680 / 0,687
Length to Beam Ratio:
7,80 : 1
'Natural speed' for
length: 20,40 kts
Power going to wave
formation at top speed: 36 %
Trim (Max stability =
0, Max steadiness = 100): 35
Bow angle (Positive =
bow angles forward): 3,50 degrees
Stern overhang: 17,39
ft / 5,30 m
Freeboard (% = length
of deck as a percentage of waterline length):
Fore
end, Aft end
- Forecastle: 18,00%, 24,61 ft /
7,50 m, 20,67 ft / 6,30 m
- Forward deck: 23,00%, 14,44 ft / 4,40
m, 11,48 ft / 3,50 m
- Aft deck: 55,00%, 15,42 ft / 4,70 m, 17,06 ft / 5,20 m
- Quarter deck: 4,00%, 17,06 ft / 5,20
m, 18,70 ft / 5,70 m
- Average freeboard: 16,63 ft / 5,07 m
Ship space, strength and comments:
Space - Hull below water (magazines/engines, low =
better): 79,1%
- Above
water (accommodation/working, high = better): 99,0%
Waterplane Area:
17 465 Square feet or 1 623 Square metres
Displacement factor
(Displacement / loading): 140%
Structure weight / hull
surface area: 76 lbs/sq ft or 373 Kg/sq metre
Hull strength (Relative):
-
Cross-sectional: 0,97
-
Longitudinal: 1,69
- Overall:
1,02
Excellent machinery,
storage, compartmentation space
Adequate accommodation
and workspace room
Ship has slow, easy
roll, a good, steady gun platform
Excellent seaboat,
comfortable, can fire her guns in the heaviest weather
