Komunikat wojenny nr 26/1944 cz.I – październik 1944
Przebieg działań.
Ofensywa w Chinach i Korei osiągnęła swoje główne
cele; wojska polsko-chińskie i rosyjskie nawiązały kontakt na praktycznie całej
długości linii rozgraniczenia, a większość sił wroga uległa zniszczeniu, bądź okrążeniu.
Zlikwidowany został kocioł pomiędzy Czyfeng a Szilin Gol; zabitych zostało ok. 9
tys. Japończyków, a 2,5 tys. dostało się do niewoli. Zdobyty został Mukden, w którym
pojmano 1500 japońskich żołnierzy, reszta obrońców zginęła. Na południowy-wschód
od Czangczun okrążone zostało japońskie zgrupowanie, liczące ok. 350 tys.
żołnierzy. Poddały się Rosjanom okrążone w północno-wschodniej Mandżurii oddziały
japońskie w ilości 14,5 tys. żołnierzy, tylko niespełna tysiąc wybrał
samobójstwo.
W Korei wojska chińskie zdobyły Wonsan, praktycznie
cały jego garnizon został zabity w walce lub popełnił samobójstwo. Dowództwo
japońskie podjęło drugą próbę dostarczenia posiłków i zaopatrzenia do Pusanu.
Zespół je wiozący był intensywnie atakowany przez polskie lotnictwo i po utracie
1 transportowca, 2 eskortowców i 1 trałowca zawrócił, nie wykonując zadania.
Po wzmocnieniu swoich sił, Rosjanie opanowali praktycznie
cały obszar południowego Sachalinu. W walkach na tej wyspie wojska rosyjskie
straciły 2420 zabitych, a japońskie 8400 zabitych i 3500 wziętych do niewoli.
Z uwagi na - jak się powszechnie uważa - szybko
zbliżające się zakończenie wojny, Alianci zaniechali większych wysiłków w celu
likwidacji okrążonych w polu lub miastach wojsk japońskich; szkoda krwi.
Okazało się, że dowództwo japońskiej marynarki przez
pewien czas planowało – beznadziejną w rzeczywistości – akcję, polegającą na
rzuceniu przeciwko naszym lotniskowcom zespołu składającego się z (niewyremontowanych
jeszcze całkowicie) pancernika Musashi i krążownika liniowego Kongo oraz 3
krążowników ciężkich, 7 lekkich i 23 niszczycieli, przy wsparciu lotnictwa
lądowego. Po zniszczeniu(?) polskiego zespołu lotniskowców, okręty te miały
zaatakować polsko-chińskie siły desantowe u wybrzeży Korei. Część, bardziej
realistycznie nastawionych, japońskich sztabowców uważała ten plan za kompletną
mrzonkę; nawet gdyby udało się jakimś cudem osiągnąć pierwszy cel, to na zaatakowanie
floty desantowej sprzymierzonych i tak byłoby już za późno; zdecydowana
większość desantu była już na lądzie. Ostatecznie, cały ten fantastyczny plan
upadł z prozaicznej przyczyny braku paliwa.
Końcową fazę ww. działań przedstawia mapka.
W starciach sił lekkich ich uczestnicy ponieśli
następujące straty:
Polska – 1 ścigacz;
Chiny – 1 ścigacz i 2 samoloty;
Rosja – 1 eskortowiec, 3 ścigacze i 4 samoloty,
Japonia – 1 niszczyciel, 1 dozorowiec, 5 ścigaczy, 2
statki i 4 samoloty.
W cieśninach Czedżu i Cuszimskiej zatonęły na polskich
minach 2 japońskie OP i 1 statek.
W pierwszej dekadzie miesiąca, w nalotach na Japonię
brało udział 9 polskich dywizjonów bombowców dalekiego zasięgu, zrzucając 1485
t bomb. Zatopiono 1 patrolowiec, 1 kanonierkę i 2 statki oraz zestrzelono lub
zniszczono na ziemi 52 samoloty, przy stratach własnych 21 maszyn. Później naloty
zostały przerwane (patrz aspekty polityczne).
Wojna
podwodna przyniosła w bieżącym miesiącu następujące wyniki (bez uwzględnionych
gdzie indziej):
-
zatopionych statków japońskich 5,
-
zatopionych japońskich OP 2,
-
zatopionych chińskich statków 1,
-
zatopionych rosyjskich statków 2,
-
zatopionych rosyjskich OP 2,
-
zatopionych polskich statków 1.
Informacje
uzupełniające.
W składzie polskiego korpusu piechoty zadebiutowały
samodzielne bataliony kolonialne z Pemby i Belitung. O ile ten drugi spisał się
całkiem dobrze, to batalion z Pemby wprost przeciwnie i musiał zostać wycofany
na tyły, celem doszkolenia, wymiany części niższej kadry dowódczej i poprawienia morale.
Aspekty polityczne.
Rządy
alianckie – za pośrednictwem dyplomacji amerykańskiej i holenderskiej - przekazały
rządowi japońskiemu następujące wspólne oświadczenie:
1. O ile w
ciągu bieżącego miesiąca, Rząd Cesarski podejmie rozmowy w sprawie zawieszenia
broni i zawarcia trwałego pokoju, rządy Polski, Chin i Rosji nie będą nalegać
na bezwarunkową kapitulację Japonii.
2. Ww. rządy
państw sprzymierzonych nie będą dążyć do zagarnięcia jakiejkolwiek części
terytorium macierzystego Japonii, w rozumieniu obszarów będących w jej legalnym
posiadaniu przed 1 sierpnia 1894 roku.
3. Rządy
państw sprzymierzonych uznają ustrój polityczny Japonii za jej wewnętrzną
sprawę i w związku z tym, nie zamierzają ingerować weń, w jakikolwiek sposób.
4. Dla
podkreślenia swojej dobrej i niezmiennej woli zakończenia wojny oraz w celu ułatwienia
Rządowi japońskiemu podjęcia stosownych działań, dowództwa Sprzymierzonych
zawieszają na okres 14 dni, poczynając od 11 października, bombardowanie lotnicze celów na wyspach Honsiu
i Sikoku.
Po
otrzymaniu powyższego oświadczenia, premier nowego rządu japońskiego zwołał
jego nadzwyczajne posiedzenie na dzień 16 bm. Posiedzenie ma się odbyć w rozszerzonym o
Radę Byłych Premierów oraz szefów sztabów armii i marynarki składzie; przebąkuje
się o możliwej obecności Cesarza.
