Międzynarodowa konferencja w sprawie zjednoczenia państw niemieckich – cz.II
Przewodniczący
lord Curzon ponownie przywitał uczestników Konferencji i wyraził nadzieję, że
przerwa pozwoliła na przemyślenia, które pozytywnie zaznaczą się w trakcie
dalszych obrad. Następnie przewodniczący zaprosił strony do dyskusji,
udzielając głosu, jako pierwszej delegacji północnoniemieckiej.
Dyskusja.
Przewodniczący
delegacji Niemiec Północnych, nawiązując do poprzedniego wystąpienia delegata
Związku Reńskiego, zwrócił się do przewodniczącego z wnioskiem, aby
przedstawiciele poszczególnych krajów tej federacji mogli wyrazić swoje
indywidualne stanowiska w kwestii zjednoczenia Niemiec. Lord Curzon zdecydował
się poddać ten wniosek pod głosowanie. Za wnioskiem padło 7 głosów, przeciw 2,
a delegacja Związku Reńskiego wstrzymała się od głosu.
Zgodnie
z wynikiem głosowania, Przewodniczący udzielił głosu kolejno przedstawicielom
poszczególnych krajów Związku Reńskiego, prosząc ich o przedstawienie swoich
stanowisk. Okazało się, że Hesja i Wirtembergia są za zjednoczeniem, a
Westfalia, Palatynat i Badenia przeciw.
W
tym momencie poprosił o głos delegat Saksonii i zaproponował, aby w sytuacji
niejednomyślności wśród delegatów Związku Reńskiego, rozważyć włączenie do przyszłych
zjednoczonych Niemiec, te kraje związkowe, które taką chęć wyrażają.
Przeciwko
temu zaprotestował przedstawiciel Francji argumentując, że w takim przypadku
Wirtembergia stałaby się eksklawą przyszłego państwa niemieckiego, a rozwiązań
takich należy unikać.
Po
tym wystąpieniu lord Curzon zarządził głosowanie nad wnioskiem Saksonii. Za
wnioskiem były 3 delegacje, 6 przeciw, a jedna wstrzymała się od głosu.
Po
zakończeniu głosowania, głos ponownie zabrał delegat północnoniemiecki, prosząc
Przewodniczącego o zarządzenie dwóch dni przerwy w celu umożliwienia jego
delegacji ostatecznego sformułowania swoich postulatów. Ponieważ żadna z
delegacji nie wyraziła sprzeciwu, lord Curzon podziękował delegatom i zamknął
obrady.
Po
przerwie, obrady rozpoczęły się od wystąpienia przewodniczącego delegacji
północnoniemieckiej. Stwierdził on, że budzi jego smutek postawa delegacji
Bawarii oraz Związku Reńskiego i zmuszony jest w tej sytuacji ograniczyć
żądanie swego kraju do połączenia Królestwa Północnoniemieckiego z Saksonią.
Delegat
Saksonii na początku podzielił rozczarowanie swego przedmówcy, a następnie
poparł jego postulat.
W
tym momencie Przewodniczący wezwał pozostałe delegacje do wyrażenia swego
stanowiska w kwestii wniosku delegacji północnoniemieckiej.
Delegat
Francji stwierdził, że połączenie Niemiec Północnych i Saksonii zwiększy
zagrożenie dla krajów ościennych i oświadczył, że bez pewnych rekompensat i
gwarancji jego rząd się na to nie zgodzi. Przedstawiciel Królestwa Niderlandów
wyraził poparcie dla proponowanego przez Niemcy Północne rozwiązania. Delegacja
duńska poparła stanowisko Francji. Dr Wielowieyski również poparł stanowisko
francuskie, a także zwrócił uwagę na fakt, że tak utworzone nowe państwo
niemieckie będzie miało długą granicę z państwem polskim, a więc żądanie
rekompensaty i gwarancji jest w przypadku Polski jak najbardziej uzasadnione.
Przedstawiciel Austro-Węgier stwierdził, że przedstawione rozwiązanie nie
będzie w jego kraju mile widziane, ale aby nie sabotować prac Konferencji jest
w stanie się na nie zgodzić pod warunkiem spełnienia uzasadnionych w tym
przypadku żądań jego rządu. Lord Curzon na początku poparł wniosek północnoniemiecki,
a następnie wezwał delegacje oczekujące na rekompensaty i gwarancje do
uszczegółowienia swoich żądań.
Przedstawiciel
Francji tytułem rekompensaty za zgodę na północnoniemieckie plany zażądał przyłączenia
do swego państwa Zagłębia Saary oraz ograniczenia łącznej liczebności sił
zbrojnych nowego państwa niemieckiego do stanu 200 000. Delegat Danii
zażądał przyłączenia okręgu Ditmarsken (Ditmarschen) oraz ograniczenia
liczebności niemieckich sił zbrojnych zgodnie z wnioskiem francuskim. Polska
delegacja poparła wcześniejsze wnioski ograniczenia liczebności niemieckich sił
zbrojnych oraz zażądała tytułem rekompensaty zgody na przyłączenie Wielkiego
Ks. Litewskiego. Przedstawiciel Austro-Węgier wyraził życzenie, aby nowe
państwo niemieckie wyrzekło się teraz i w przyszłości prawa do nazwy Cesarstwa
Niemieckiego oraz zobowiązało się do zaniechania prób przyłączenia Bawarii.
Przewodniczący
Konferencji stwierdził, że jego zdaniem przedstawione żądania są zbyt daleko
idące oraz zwrócił się do delegacji Niemiec Północnych i Saksonii z zapytaniem,
czy wyrażają zgodę na te żądania czy to w części, czy to w całości. W
odpowiedzi usłyszał, że jeżeli byłoby możliwe zaakceptowanie ograniczeń
dotyczących liczebności własnych sił zbrojnych, to nie do przyjęcia są żądania
terytorialne oraz przyłączenie Litwy do państwa polskiego. Wobec tego lord
Curzon zarządził głosowanie nad poszczególnymi wnioskami państw domagających
się rekompensat i gwarancji.
W
kwestii wniosku Francji o przyłączenie Zagłębia Saary: 3 głosy za, 7 przeciw.
W
kwestii wniosku Danii o przyłączenie okręgu Ditmarschen: 4 głosy za, 6 przeciw.
W
kwestii wniosku Polski o przyłączenie Litwy: 3 głosy za, 7 przeciw.
W
kwestii wspólnego wniosku Francji, Danii i Litwy o ograniczenie liczebności niemieckich
sił zbrojnych: 6 głosów za, 4 głosy przeciw.
W
kwestii wniosku Austro-Węgier o wyrzeczenie się przez nowe państwo niemieckie
prawa do nazwy Cesarstwo Niemieckie i rezygnacji z prób przyłączenia Bawarii: 6
głosów za, 3 przeciw, jeden wstrzymujący się.
Wobec
takiego wyniku głosowań, Przewodniczący zapytał delegacje północnoniemiecką i
saksońską, na jakie rekompensaty mogłyby ewentualnie wyrazić zgodę.
Przemawiając w imieniu obydwu delegacji, przedstawiciel delegacji Niemiec
Północnych stwierdził, że o ile oddanie terytoriów rdzennie niemieckich jest
wykluczone, to mógłby rozpatrzyć udzielenie rekompensat państwom ich żądającym
z posiadłości zamorskich odziedziczonych po byłym Cesarstwie Niemieckim.
Po
tym oświadczeniu lord Curzon wyraził swoje zadowolenie z faktu zbliżenia
stanowisk dotychczasowych antagonistów i zaproponował 4-tygodniową przerwę,
celem umożliwienia dalszych bilateralnych lub multilateralnych negocjacji,
służących osiągnięciu konsensusu. Wobec braku sprzeciwów, obrady zostały zgodnie
z wnioskiem Przewodniczącego odroczone.
