Międzynarodowa konferencja w sprawie zjednoczenia państw niemieckich – cz.II

Międzynarodowa konferencja w sprawie zjednoczenia państw niemieckich – cz.II

Przewodniczący lord Curzon ponownie przywitał uczestników Konferencji i wyraził nadzieję, że przerwa pozwoliła na przemyślenia, które pozytywnie zaznaczą się w trakcie dalszych obrad. Następnie przewodniczący zaprosił strony do dyskusji, udzielając głosu, jako pierwszej delegacji północnoniemieckiej.

Dyskusja.

Przewodniczący delegacji Niemiec Północnych, nawiązując do poprzedniego wystąpienia delegata Związku Reńskiego, zwrócił się do przewodniczącego z wnioskiem, aby przedstawiciele poszczególnych krajów tej federacji mogli wyrazić swoje indywidualne stanowiska w kwestii zjednoczenia Niemiec. Lord Curzon zdecydował się poddać ten wniosek pod głosowanie. Za wnioskiem padło 7 głosów, przeciw 2, a delegacja Związku Reńskiego wstrzymała się od głosu.

Zgodnie z wynikiem głosowania, Przewodniczący udzielił głosu kolejno przedstawicielom poszczególnych krajów Związku Reńskiego, prosząc ich o przedstawienie swoich stanowisk. Okazało się, że Hesja i Wirtembergia są za zjednoczeniem, a Westfalia, Palatynat i Badenia przeciw.

W tym momencie poprosił o głos delegat Saksonii i zaproponował, aby w sytuacji niejednomyślności wśród delegatów Związku Reńskiego, rozważyć włączenie do przyszłych zjednoczonych Niemiec, te kraje związkowe, które taką chęć wyrażają.

Przeciwko temu zaprotestował przedstawiciel Francji argumentując, że w takim przypadku Wirtembergia stałaby się eksklawą przyszłego państwa niemieckiego, a rozwiązań takich należy unikać.

Po tym wystąpieniu lord Curzon zarządził głosowanie nad wnioskiem Saksonii. Za wnioskiem były 3 delegacje, 6 przeciw, a jedna wstrzymała się od głosu.

Po zakończeniu głosowania, głos ponownie zabrał delegat północnoniemiecki, prosząc Przewodniczącego o zarządzenie dwóch dni przerwy w celu umożliwienia jego delegacji ostatecznego sformułowania swoich postulatów. Ponieważ żadna z delegacji nie wyraziła sprzeciwu, lord Curzon podziękował delegatom i zamknął obrady.

Po przerwie, obrady rozpoczęły się od wystąpienia przewodniczącego delegacji północnoniemieckiej. Stwierdził on, że budzi jego smutek postawa delegacji Bawarii oraz Związku Reńskiego i zmuszony jest w tej sytuacji ograniczyć żądanie swego kraju do połączenia Królestwa Północnoniemieckiego z Saksonią.

Delegat Saksonii na początku podzielił rozczarowanie swego przedmówcy, a następnie poparł jego postulat.

W tym momencie Przewodniczący wezwał pozostałe delegacje do wyrażenia swego stanowiska w kwestii wniosku delegacji północnoniemieckiej.

Delegat Francji stwierdził, że połączenie Niemiec Północnych i Saksonii zwiększy zagrożenie dla krajów ościennych i oświadczył, że bez pewnych rekompensat i gwarancji jego rząd się na to nie zgodzi. Przedstawiciel Królestwa Niderlandów wyraził poparcie dla proponowanego przez Niemcy Północne rozwiązania. Delegacja duńska poparła stanowisko Francji. Dr Wielowieyski również poparł stanowisko francuskie, a także zwrócił uwagę na fakt, że tak utworzone nowe państwo niemieckie będzie miało długą granicę z państwem polskim, a więc żądanie rekompensaty i gwarancji jest w przypadku Polski jak najbardziej uzasadnione. Przedstawiciel Austro-Węgier stwierdził, że przedstawione rozwiązanie nie będzie w jego kraju mile widziane, ale aby nie sabotować prac Konferencji jest w stanie się na nie zgodzić pod warunkiem spełnienia uzasadnionych w tym przypadku żądań jego rządu. Lord Curzon na początku poparł wniosek północnoniemiecki, a następnie wezwał delegacje oczekujące na rekompensaty i gwarancje do uszczegółowienia swoich żądań.

Przedstawiciel Francji tytułem rekompensaty za zgodę na północnoniemieckie plany zażądał przyłączenia do swego państwa Zagłębia Saary oraz ograniczenia łącznej liczebności sił zbrojnych nowego państwa niemieckiego do stanu 200 000. Delegat Danii zażądał przyłączenia okręgu Ditmarsken (Ditmarschen) oraz ograniczenia liczebności niemieckich sił zbrojnych zgodnie z wnioskiem francuskim. Polska delegacja poparła wcześniejsze wnioski ograniczenia liczebności niemieckich sił zbrojnych oraz zażądała tytułem rekompensaty zgody na przyłączenie Wielkiego Ks. Litewskiego. Przedstawiciel Austro-Węgier wyraził życzenie, aby nowe państwo niemieckie wyrzekło się teraz i w przyszłości prawa do nazwy Cesarstwa Niemieckiego oraz zobowiązało się do zaniechania prób przyłączenia Bawarii.

Przewodniczący Konferencji stwierdził, że jego zdaniem przedstawione żądania są zbyt daleko idące oraz zwrócił się do delegacji Niemiec Północnych i Saksonii z zapytaniem, czy wyrażają zgodę na te żądania czy to w części, czy to w całości. W odpowiedzi usłyszał, że jeżeli byłoby możliwe zaakceptowanie ograniczeń dotyczących liczebności własnych sił zbrojnych, to nie do przyjęcia są żądania terytorialne oraz przyłączenie Litwy do państwa polskiego. Wobec tego lord Curzon zarządził głosowanie nad poszczególnymi wnioskami państw domagających się rekompensat i gwarancji.

W kwestii wniosku Francji o przyłączenie Zagłębia Saary: 3 głosy za, 7 przeciw.

W kwestii wniosku Danii o przyłączenie okręgu Ditmarschen: 4 głosy za, 6 przeciw.

W kwestii wniosku Polski o przyłączenie Litwy: 3 głosy za, 7 przeciw.

W kwestii wspólnego wniosku Francji, Danii i Litwy o ograniczenie liczebności niemieckich sił zbrojnych: 6 głosów za, 4 głosy przeciw.

W kwestii wniosku Austro-Węgier o wyrzeczenie się przez nowe państwo niemieckie prawa do nazwy Cesarstwo Niemieckie i rezygnacji z prób przyłączenia Bawarii: 6 głosów za, 3 przeciw, jeden wstrzymujący się.

Wobec takiego wyniku głosowań, Przewodniczący zapytał delegacje północnoniemiecką i saksońską, na jakie rekompensaty mogłyby ewentualnie wyrazić zgodę. Przemawiając w imieniu obydwu delegacji, przedstawiciel delegacji Niemiec Północnych stwierdził, że o ile oddanie terytoriów rdzennie niemieckich jest wykluczone, to mógłby rozpatrzyć udzielenie rekompensat państwom ich żądającym z posiadłości zamorskich odziedziczonych po byłym Cesarstwie Niemieckim.

Po tym oświadczeniu lord Curzon wyraził swoje zadowolenie z faktu zbliżenia stanowisk dotychczasowych antagonistów i zaproponował 4-tygodniową przerwę, celem umożliwienia dalszych bilateralnych lub multilateralnych negocjacji, służących osiągnięciu konsensusu. Wobec braku sprzeciwów, obrady zostały zgodnie z wnioskiem Przewodniczącego odroczone.