Komunikat wojenny nr 24/1944 cz.I – sierpień 1944

Komunikat wojenny nr 24/1944 cz.I – sierpień 1944

Przebieg działań.

Dowództwo 5.Floty utworzyło zespół U.5.1 w składzie:

- 2 pancerniki typu Kazimierz Jagiellończyk (BB-8 1938),

- 3 krążowniki liniowe typu Leszek Biały (BC-3 1930),

- 3 lotniskowce typu Hetman Czarniecki (CV-6 1940),

- 3 lotniskowce eskortowe typu Generał Kątski (CVE-6 1943),

- krążownik ciężki typu Lwów (CA-12 1931),

- 2 krążowniki lekkie typu Płock (CL-22 1929),

- 4 krążowniki plot typu Świdnik (CLA-4 1933),

- 6 niszczycieli typu Wulkan (DD-82 1939),

- 4 niszczyciele typu Autan (DD-100 1941),

- 7 niszczycieli typu Boreasz (DD-70 1936),

- 4 niszczyciele eskortowe typu Pałuki (DE-29 1942).

Powyższym siłom towarzyszył zespół techniczno-zaopatrzeniowy TZ.5.1 w składzie:

- lotniskowiec warsztatowy typu Zyndram z Maszkowic (CVR-1 1944),

- okręt warsztatowy typu Lestek (RS-3 1943),

- holownik oceaniczny typu Słoń (TUG-14 1934),

- 3 zbiornikowce towarzyszące typu Karpaty (FT-12 1940),

- zaopatrzeniowiec typu Togo (SV-7 1929),

- 3 krążowniki plot typu Skarżysko (CLA-8 1940),

- 7 niszczycieli typu Samum (DD-54 1932),

- 4 eskortowce typu Kobra (EE-43 1933).

Lotniskowce zespołu U.5.1 przenosiły łącznie: 156 myśliwców, 93 bombowce nurkujące, 63 samoloty torpedowe, 30 samolotów rozpoznawczo-bombowych i 9 amfibii rozpoznawczo-ratowniczych. Bilans ten nie uwzględnia samolotów bazujących na lotniskowcu warsztatowym (łącznie 30) oraz wodnosamolotów pokładowych ciężkich jednostek.

Pierwszego dnia zespół U.5.1 wyszedł pozycję ok. 250 Mm na południe od Tokio i zaatakował japońskie lotniska na środkowej części Honsiu, pomiędzy Osaką a Tokio. W wyprawie wzięło udział 249 samolotów, w tym 93 myśliwce, 93 bombowce nurkujące i 63 samoloty torpedowe wyposażone w bomby. 63 myśliwce pozostały do osłony zespołu, z czego 21 stale w powietrzu. Osłabiona niedawnym odesłaniem na Kiusiu i Sikoku stu kilkudziesięciu samolotów, japońska obrona plot atakowanego regionu nie była w stanie skutecznie przeciwstawić się atakowi. Na spotkanie polskich grup powietrznych zdołały wystartować jedynie 54 myśliwce, 36 dołączyło do nich już w końcowej fazie nalotu. W wyniku walk powietrznych zestrzelono 63 japońskie samoloty, a na ziemi zniszczono dalszych 55. Straty własne wyniosły 25 myśliwców i 15 bombowców, z czego 6 na skutek działań japońskiej artylerii plot.

Po uzupełnieniu części strat przebazowanymi z lotniskowca warsztatowego maszynami, ponowiono atak następnego dnia. Tym razem wystartowało łącznie 259 samolotów, w tym 88 myśliwców, 91 bombowców nurkujących, 60 uzbrojonych w bomby samolotów torpedowych i 20 samolotów rozpoznawczo-bombowych. Zniszczono w powietrzu i na ziemi 99 samolotów wroga, przy stratach własnych 29 maszyn.

Ogólny bilans operacji zamknął się stosunkiem utraconych samolotów 69:217, na korzyść strony polskiej. Strata w tak krótkim czasie ponad stu japońskich myśliwców oraz poważne „sponiewieranie” lotnisk, mocno odsłania rejon środkowej Honsiu przed ewentualnymi dalszymi polskimi atakami powietrznymi w najbliższym czasie. Taki też był zasadniczy cel tej operacji.

Idąc niejako za ciosem, ciężkie bombowce z Okinawy i Iwo-Jimy wykonały serię nocnych i dziennych nalotów kolejno na Osakę (dwukrotnie), Kobe, Nagoję, Jokosukę (dwukrotnie) i Jokohamę. Atakowano:

- w Osace port oraz zakłady metalurgiczne, elektrotechniczne i chemiczne,

- w Kobe  port oraz zakłady metalurgiczne i lotnicze,

- w Nagoi port oraz zakłady lotnicze i elektrotechniczne,

- w Jokosuce bazę morską, stocznię, zakłady metalurgiczne oraz lotnicze,

- w Jokohamie port, stocznię oraz rafinerię.

Wykonano 462 samolotoloty, zrzucając łącznie 1502 t bomb, w tym 66 ton zapalających na Jokohamę. Zatopiono: 1 pancernik (remontowany Mutsu), 1 lotniskowiec eskortowy, 1 krążownik ciężki, 2 OP, 1 eskortowiec, 1 stawiacz min i 7 statków; zestrzelono 9 samolotów. Poczyniono poważne straty w infrastrukturze portowej i przemysłowej; m.in. prawie doszczętnie spłonęła (wraz z sąsiadującą dzielnicą) rafineria w Jokohamie. Straty własne wyniosły 16 bombowców.

Ciężkie bombowce z lotnisk na Tajwanie oraz w Szanghaju, Tajczou i Hangczou bombardowały w dzień i w nocy cele w południowej Japonii. Niektóre naloty dzienne miały osłonę myśliwską. Atakowano:

- w Kanoi bazę lotniczą,

- w Kagoszimie port i bazę lotniczą,

- w Nagasaki port i stocznię,

- w Sasebo bazę morską i stocznię,

- w Kumamoto zakłady maszynowe i elektrotechniczne,

- w Fukuoce port i bazę lotniczą,

- w Kitakiusiu/Szimonoseki port oraz zakłady maszynowe, lotnicze i chemiczne,

- w Oicie port oraz zakłady metalurgiczne i rafinerię,

- w Hiroszimie port i bazę lotniczą,

- w Kure bazę morską, stocznię oraz akademię morską,

- w Matsujamie port i rafinerię.

Wykonano 550 samolotolotów, zrzucając łącznie 1925 t bomb, w tym 154 zapalających (Kitakiusiu, Oita). Zatopiono: 1 pancernik (remontowany i przezbrajany Hyuga), 1 lekki krążownik, 2 niszczyciele, 1 OP, 1 patrolowiec, 1 ścigacz torpedowy i 8 statków; zestrzelono i zniszczono na ziemi 55 samolotów. Ciężkie straty dotknęły zakłady przemysłu zbrojeniowego w regionie; całkowicie zniszczono wielkie zakłady chemiczne (materiały wybuchowe, kwas siarkowy i azotowy, nawozy sztuczne) w Kitakiusiu, doprowadziło to do zrujnowania znacznej części miasta oraz śmierci kilku-kilkunastu tysięcy mieszkańców. Straty własne zamknęły się liczbą 35 samolotów. Osobna uwaga należy się pancernikowi Hyuga. Dotychczas uważany był w japońskiej flocie za „szczęśliwego pechowca”; trzykrotnie poważnie uszkodzony, zawsze wychodził z opresji z życiem. Tym razem szczęście go ominęło, ale pech już nie. Trafiony sześcioma półtonowymi bombami wywrócił się o 135^o i spoczął na dnie basenu remontowego w Kure.

Bombardowane były również Ryojun (Port Arthur) oraz cele w Korei: Inczon, Pusan i Namp’o. Wykonano 416 samolotolotów, zrzucając łącznie 1536 t bomb. Wszystkie naloty osłaniane były przez myśliwce. Zatopiono: 1 krążownik lekki, 1 kanonierkę, 1 niszczyciel eskortowy, 1 torpedowiec, 1 OP, 2 dozorowce, 1 stawiacz min i 6 statków; zestrzelono i zniszczono na ziemi 61 samolotów. Straty własne wyniosły 29 maszyn.

Następny, utworzony przez 5.Flotę zespół U.5.2 w składzie:

- 2 krążowniki lotnicze typu Wilno (CAC-1 1942),

- krążownik lekki typu Tarnopol (CL-32 1936),

- 3 krążowniki lekkie typu Gustavia (CL-26 1933),

- 8 niszczycieli typu Burza (DD-108 1942),

atakował lotnictwem i artylerią wyspy Sakishima, Okino, Tokunoshima, Amami i Kikai. Ponieważ w  porze dziennej, zespół znajdował się pod stałym „parasolem” 10 myśliwców z Okinawy, wszystkie wodnosamoloty z krążowników lotniczych mogły zostać użyte do celów ofensywnych. Akcja przyniosła zatopienie: 1 OP, 3 dozorowców, 1 ścigacza, 1 kabotażowca, 1 promu i 8 statków rybackich oraz 21 samolotów. Straty własne zamknęły się zestrzeleniem 6 samolotów i nieznacznym uszkodzeniem krążownika typu Tarnopol.

Chińskie lotnictwo i siły lekkie marynarki atakowały japońską żeglugę u zachodnich brzegów Korei. Zatopiono 3 eskortowce, 1 ścigacz i 3 statki oraz zestrzelono 5 samolotów. Straty chińskie to 5 ścigaczy i 8 samolotów.

Płynąc z Clipperton na Iwo-jimę, nasz okręt zaopatrzeniowy OP Mątwa (SDS-3 1942, 8332 tn, 6x135), napotkał na północ od Hawajów japoński tankowiec o pojemności ok. 12 tys. BRT, osłaniany przez eskortowiec typu Ukuru (940 ts, 3x120 mm) i dość niespodziewanie został zmuszony do odegrania roli krążownika pomocniczego. Obydwie jednostki wroga zostały zatopione. Trzeba jednak uznać, że japoński eskortowiec dzielnie stawał w obronie powierzonego mu statku i zanim spoczął na dnie, zdołał zadać naszemu okrętowi na tyle poważne uszkodzenia, że zmusiły go one do  przerwania zaplanowanej misji i udania się do Rabaulu, celem dokonania koniecznych napraw.

W swoim bojowym debiucie, nasze najnowsze ścigacze torpedowe typu ST-129, dokonały z Iwo-jimy krótkiego wypadu w rejon Wysp Bonin (Ogasawara). Zatopiono 2 niewielkie statki rybackie i zestrzelono jeden wodnosamolot; okrętów wojennych wroga nie napotkano.

Informacje uzupełniające.

Przeprowadzono z portów metropolii do Chin następny duży konwój. Składał się on z: 4 tankowców, 1 masowca, 13 drobnicowców, 1 chemikaliowca, 3 chłodniowców, 4 zaopatrzeniowców, 1 transportowca wodnosamolotów i  transportowca wojska. Do eskorty konwoju zaangażowano łącznie 19 okrętów wojennych. Konwój ten dostarczył do miejsc wyładowania łącznie 24000 t paliw, 9000 t ładunków masowych (siarka, fosforyty, chemikalia), 58000 t ładunków drobnicowych (w tym 30000 t uzbrojenia, amunicji i sprzętu wojskowego) oraz 1500 żołnierzy.

W rejonie portów Suao, Naha, Hangczou, Szanghaj, Tiencin i Czyfu skoncentrowano polskie siły, liczące łącznie: dywizję piechoty, dywizję pancerną, 6 brygad piechoty morskiej, 2 brygady górskie (w tym jedna kolonialna), brygadę powietrzno-desantową i samodzielny batalion piechoty (kolonialny).

Aspekty polityczne.

Odbyła się polsko-chińska konferencja premierów, ministrów spraw zagranicznych, wojny, marynarki i lotnictwa. Omówiono na niej sposoby prowadzące do jak najszybszego zakończenia wojny.