Rozwój Namibii – stan na rok 1936

Rozwój Namibii – stan na rok 1936

Z satysfakcją informuję, że rozwój ekonomiczny Namibii spełnia, a nawet wyprzedza wstępne założenia.

W zadowalającym tempie rozwija się wydobycie rud miedzi, żelaza, cynku i ołowiu, wolframu, manganu, wanadu, srebra oraz fluorytów i surowców skalnych (marmur, dolomity). Silnie zintensyfikowano również pozyskanie diamentów. Na niewielką skalę wydobywa się minerały zawierające uran, arsen i beryl.

Uruchomiono niewielkie huty stali i miedzi, średniej wielkości wytwórnię maszyn i narzędzi rolniczych, hutę szkła, fabrykę nawozów sztucznych, zakład włókienniczy i dwie garbarnie (karakuły) oraz kilkanaście lokalnych zakładów przetwórstwa spożywczego (młynarstwo, mleczarstwo, przetwórstwo mięsa i ryb). Jak już gdzie indziej wspominałem, funkcjonuje też tam niewielka stocznia remontowo-produkcyjna.

W rolnictwie uzyskano bardzo dobre rezultaty, głównie dzięki budowie zbiorników retencyjnych na większych ciekach okresowych (nawadnianie), nawożeniu oraz wprowadzeniu nowych upraw ziemniaków, manioku, palmy daktylowej, sizalu i owoców cytrusowych. Zadowalające są zbiory kukurydzy, prosa, sorga i orzeszków ziemnych. W odpowiednich dla tej kultury rejonach powiększono areał winnic, produkowane tam wina zyskały dobrą opinię i znaczny zbyt u konsumentów z metropolii.

Sukcesem zakończyło się wprowadzenie hodowli koni i wielbłądów (dromaderów). Dobrze rozwija się również tradycyjna w tym kraju hodowla bydła, owiec karakułowych, osłów, kóz i drobiu.

Znacznie zwiększyły się połowy morskie (sardynki, makrele, skorupiaki), w sektorze spożywczym ryby i inne owoce morza zajmują pierwsze miejsce w wywozie tej kolonii.

Zrealizowano połączenia kolejowe zgodnie ze wstępnymi planami. Szczególne znaczenie ma linia z Wichrogrodu (Windhuk) do granicy z Afryką Południową; tą drogą dostarczany jest do naszej kolonii m.in. węgiel. Z dużymi trudnościami (warunki terenowe i klimatyczne) przebiega rozbudowa sieci drogowej. Funkcjonują lotniska cywilno-wojskowe w Wichrogrodzie, Beniowskim, Porcie Afryka i Grootfontein. Głównym portem handlowym pozostaje Port Afryka, drugorzędnymi są Beniowski i Miastków. Zbudowano, lub rozbudowano 9 portów/przystani rybackich.

Liczba osadników z metropolii przekroczyła już 30 000 osób. Nie zanotowano większych problemów w kontaktach z ludnością tubylczą i dawniejszymi kolonistami pochodzenia niemieckiego, brytyjskiego i holenderskiego (afrykanerskiego). Ludność tubylcza uważa nasze rządy za istne dobrodziejstwo w porównaniu z - często wprost eksterminacyjną - polityką dawnych zarządców.

Garnizon kolonii składa się z ok. 4 000 wojsk tubylczych i batalionu metropolitalnej piechoty morskiej (nie licząc personelu morskiego i lotniczego). Poważniejszych urządzeń obronnych (liczniejsza artyleria nadbrzeżna, forty itp.) nie przewiduje się.

Reasumując, pod względem ekonomicznym jest to nasza aktualnie najbardziej wartościowa posiadłość zamorska, a nie – jak krytycy twierdzili - „jałowe miliony morgów piachu”