środa, 25 marca 2020

Ukończenie krążownika liniowego Hawaii (typ Alaska) jako lotniskowiec Wake Island 1947 (1 szt.)

Ukończenie krążownika liniowego Hawaii (typ Alaska) jako lotniskowiec Wake Island 1947 (1 szt.)


Pomysłodawcą tematu jest kolega Stonk.
Kiedy do wodowania trzeciego okrętu typu Alaska pozostało 5-6 miesięcy, wojna zbliżała się do końca. Niemcy byli w przededniu kapitulacji, a większość floty japońskiej leżała na dnie, naprawiała uszkodzenia albo stała „na sznurku” bez paliwa (z ciężkich jednostek jedynie Yamato i Ashigara były zdolne do ograniczonej akcji). Ponadto, na Pacyfik zaczęły coraz liczniej przybywać okręty Royal Navy, w tym jednostki pancerne. Wobec powyższego Amerykanie uznali, że kolejny krążownik liniowy jest niepotrzebny i podjęli decyzję ukończenia niedoszłego Hawaii w postaci lotniskowca.
Konwersja – niejako in statu nascendi – polegała na przebudowie górnych partii i podziału wewnętrznego kadłuba, nadbudowaniu dwupoziomowego hangaru, nakrytego pokładem startowym z podnośnikami, częściowym przekonstruowaniu opancerzenia oraz – oczywiście – całkowitym przezbrojeniu. Całkiem nowe były nadbudówka z masztem i komin. Pozostawiono bez zmian – gotowe już w momencie podejmowania decyzji o konwersji – urządzenia napędowe.
W stosunku do projektowych parametrów Hawaii:
- wyporność standardowa wzrosła z 29779 do 31321 t,
- prędkość maksymalna spadła z 33,0 do 32,3 w,
- zasięg wzrósł z 12000 do 12500 Mn przy 15 w.
Zakończenie wojny na Pacyfiku spowodowało obniżenie tempa prac stoczniowych i okręt ostatecznie został oddany do użytku w lutym 1947 roku. W momencie wejścia do służby, standardowy zestaw grupy lotniczej wyglądał następująco:
- 31 Vought F4U Corsair,
- 21 Curtiss SB2C Helldiver,
- 21 Grumman TBF Avenger.
Wkrótce zaczęto używać okrętu jako bazy do testowania nowych konstrukcji lotniczych. Wśród testowanych w latach 1947-1950 modeli były m.in. samoloty: Grumman AF Guardian, Vought F7U Cutlass i McDonnell F2H Banshee, oraz śmigłowce: Sikorsky H-16 Chickasaw i Sikorsky S-52. W latach 1950-1953 (wojna koreańska) przywrócono okrętowi funkcję bojową, później ponownie służył do testowania nowych konstrukcji, w tym odrzutowych, następnie jako pomocniczy śmigłowcowiec, ostatecznie spisany został z listy floty w roku 1971.
Wake Island był drugim okrętem tej nazwy w US Navy; pierwszym był lotniskowiec eskortowy typu Casablanca, wycofany ze służby w roku 1946.


Link do obrazka: https://megawrzuta.pl/download/8d605a182d9d0741f7e2a33b9d4c96ca.html


Wake Island, United States aircraft carrier laid down 1943, launched 1946, completed 1947 (engine 1945)

Displacement:
            30 291 t light; 31 321 t standard; 34 511 t normal; 37 064 t full load

Dimensions: Length (overall / waterline) x beam x draught (normal/deep)
            (814,31 ft / 791,67 ft) x 91,21 ft x (31,99 / 33,74 ft)
            (248,20 m / 241,30 m) x 27,80 m  x (9,75 / 10,28 m)

Armament:
      12 - 5,00" / 127 mm 38,0 cal guns - 55,12lbs / 25,00kg shells, 500 per gun
              Dual purpose guns in deck and hoist mounts, 1943 Model
              4 x Twin mounts on sides, evenly spread
                        2 raised mounts
              2 x Twin mounts on centreline, aft deck aft
      48 - 1,57" / 40,0 mm 56,0 cal guns - 1,98lbs / 0,90kg shells, 2 500 per gun
              Anti-air guns in deck mounts, 1941 Model
              12 x Quad mounts on sides, evenly spread
                        12 hull mounts
      32 - 0,79" / 20,0 mm 70,0 cal guns - 0,26lbs / 0,12kg shells, 5 000 per gun
              Anti-air guns in deck mounts, 1941 Model
                4 x Single mounts on sides, forward deck
              28 x Single mounts on sides, evenly spread
                        6 double raised mounts
                        22 hull mounts
Weight of broadside 606 lbs / 274 kg

Armour:
   - Belts:                     Width (max)    Length (avg)               Height (avg)
            Main:   4,02" / 102 mm           570,87 ft / 174,00 m   12,47 ft / 3,80 m
            Ends:   Unarmoured
            Upper: 0,98" / 25 mm 570,87 ft / 174,00 m   48,56 ft / 14,80 m
              Main Belt covers 111% of normal length

   - Torpedo Bulkhead - Additional damage containing bulkheads:
                        2,01" / 51 mm 570,87 ft / 174,00 m   35,43 ft / 10,80 m
            Beam between torpedo bulkheads 63,32 ft / 19,30 m

   - Gun armour:         Face (max)     Other gunhouse (avg)            Barbette/hoist (max)
            Main:   0,98" / 25 mm 0,79" / 20 mm             0,98" / 25 mm

   - Armoured deck - multiple decks:
            For and Aft decks: 4,02" / 102 mm

   - Conning towers: Forward 4,02" / 102 mm, Aft 4,02" / 102 mm

Machinery:
            Oil fired boilers, steam turbines,
            Geared drive, 4 shafts, 150 000 shp / 111 900 Kw = 32,28 kts
            Range 12 500nm at 15,00 kts
            Bunker at max displacement = 5 743 tons

Complement:
            1 265 - 1 645

Cost:
            £10,848 million / $43,394 million

Distribution of weights at normal displacement:
            Armament: 169 tons, 0,5%
               - Guns: 169 tons, 0,5%
            Armour: 7 346 tons, 21,3%
               - Belts: 2 294 tons, 6,6%
               - Torpedo bulkhead: 1 503 tons, 4,4%
               - Armament: 40 tons, 0,1%
               - Armour Deck: 3 326 tons, 9,6%
               - Conning Towers: 183 tons, 0,5%
            Machinery: 3 788 tons, 11,0%
            Hull, fittings & equipment: 14 638 tons, 42,4%
            Fuel, ammunition & stores: 4 221 tons, 12,2%
            Miscellaneous weights: 4 350 tons, 12,6%
               - Hull below water: 3 817 tons
               - Hull above water: 533 tons

Overall survivability and seakeeping ability:
            Survivability (Non-critical penetrating hits needed to sink ship):
              117 178 lbs / 53 151 Kg = 1 874,8 x 5,0 " / 127 mm shells or 4,4 torpedoes
            Stability (Unstable if below 1.00): 1,14
            Metacentric height 5,6 ft / 1,7 m
            Roll period: 16,2 seconds
            Steadiness      - As gun platform (Average = 50 %): 80 %
                                   - Recoil effect (Restricted arc if above 1.00): 0,12
            Seaboat quality  (Average = 1.00): 2,00

Hull form characteristics:
            Hull has low forecastle, low quarterdeck ,
              a normal bow and large transom stern
            Block coefficient (normal/deep): 0,523 / 0,533
            Length to Beam Ratio: 8,68 : 1
            'Natural speed' for length: 32,39 kts
            Power going to wave formation at top speed: 53 %
            Trim (Max stability = 0, Max steadiness = 100): 40
            Bow angle (Positive = bow angles forward): 29,70 degrees
            Stern overhang: 2,50 ft / 0,76 m
            Freeboard (% = length of deck as a percentage of waterline length):
                                               Fore end,        Aft end
               - Forecastle:            20,00%,  35,10 ft / 10,70 m,  35,10 ft / 10,70 m
               - Forward deck:       36,00%,  56,43 ft / 17,20 m,  56,43 ft / 17,20 m
               - Aft deck:    36,00%,  56,43 ft / 17,20 m,  56,43 ft / 17,20 m
               - Quarter deck:        8,00%,  16,08 ft / 4,90 m,  16,08 ft / 4,90 m
               - Average freeboard:                      48,94 ft / 14,92 m

Ship space, strength and comments:
            Space - Hull below water (magazines/engines, low = better): 76,6%
                        - Above water (accommodation/working, high = better): 434,4%
            Waterplane Area: 51 124 Square feet or 4 750 Square metres
            Displacement factor (Displacement / loading): 173%
            Structure weight / hull surface area: 129 lbs/sq ft or 628 Kg/sq metre
            Hull strength (Relative):
                        - Cross-sectional: 0,80
                        - Longitudinal: 7,07
                        - Overall: 1,00
            Excellent machinery, storage, compartmentation space
            Excellent accommodation and workspace room
            Ship has slow, easy roll, a good, steady gun platform
            Excellent seaboat, comfortable, can fire her guns in the heaviest weather

1 x catapult
31 x Vought F4U
21 x Curtiss SB2C
21 x Grumman TBF



29 komentarzy:

  1. Bardzo ciekawa przebudowa i wypada pogratulować zarówno konceptu, jak i wykonania. Choć, w moim odczuciu, jest to temat z gatunku alternatyw dość odległych od realu. I nie należy tego odczytywać, jako zarzutu. Myślę, że nie było potrzeby kończenia tej jednostki, bo zarówno okrętów liniowych, jak i lotniskowców, miała US Navy w 1945 r. pod dostatkiem. Rozumiem, że szczególny i decydujący jest tu aspekt pozyskania okrętu eksperymentalnego, do przećwiczenia nowych "ścieżek" rozwoju tej klasy jednostek. Okręt czyni odrobinę wrażenie "białego słonia" - jak na swą wyporność jest dość lekko opancerzony, a i zestaw grupy lotniczej nie jest powalający. Ale takie są następstwa konwersji z klasy krążowników najcięższych. Dziwi mnie nieco obecność bardzo licznych działek 20 mm Oerlikon, które ówcześnie raczej traciły już na znaczeniu. Z kolei ilość 40 mm Boforsów jest bardzo umiarkowana. Na okręt tej wielkości oczekiwałbym przynajmniej 16 poczwórnych zestawów. Pod względem estetyki okręt jest, według mnie, bez zarzutu.
    ŁK

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Sądzę, że do Twoich wątpliwości wyczerpująco odniósł się Pomysłodawca w komentarzu poniżej, nie będę więc Go dublował.

      JKS

      Usuń
  2. Po pierwsze dziękuję, że zająłeś się tematem, którego nie lubisz. Okręt wyszedł naprawdę dobrze.
    ŁK, zdaję sobie sprawę z nierealności takiego lotniskowca wobec wielkich cięć budżetu Pentagonu w latach 1946-48. Jednak widzę dla niego sensowne miejsce w amerykańskiej flocie. Pasowałby do scenariusza "United Nations Freedom Fleet". Przede wszystkim ma on służyć do testowania prototypów nowych modeli samolotów i eksperymentów ogólnorozwojowych z samolotami odrzutowymi, śmigłowcami i wyposażeniem do ich obsługi. Czas przejściowy pomiędzy epoką śmigieł a epoką ciągu odrzutowego obfitował w problemy. Po ogólnym przejściu floty na odrzutowce wciąż nie straciłby sensu, bo w latach 50-ych i 60-ych pojawiało się wiele prototypów, dopiero w latach 70-ych rozwój lotnictwa zaczął hamować.
    Jego bojowa grupa lotnicza, pancerz i uzbrojenie to w pewnym sensie "przygotowanie do poprzedniej wojny". Na Pacyfiku Amerykanie ponieśli spore straty od japońskich torped okrętowych i lotniczych - dlatego Wake Island ma rozbudowaną ochronę podwodnej części kadłuba, której nie miał pierwotnie typ Alaska; ponieśli straty również od ataków samobójczych - stąd duża liczba działek 20 mm do obrony przeciwlotniczej na najkrótszym dystansie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. W zakresie artylerii porównuję tylko np. z CV-36, należącym do typu "Essex". Sumarycznie było na nim: 12 x 127 mm + 72 x 40 mm + 55 x 20 mm. Zgadza się zatem, że tych Oerlikonów było jeszcze całkiem sporo, ale i Boforsów znacząco więcej, niż na Twoim okręcie.
      ŁK

      Usuń
    2. Essex przy podobnej wyporności zabierał więcej samolotów i miał więcej dział z dwóch lub trzech powodów. Primo: był zaprojektowany od podstaw jak lotniskowiec, więc miał naturalną przewagę nad okrętem przebudowanym. Secundo: był wyłącznie bojowy i z założenia miał stanowić trzon grupy uderzeniowej, a tu mamy lotniskowiec bardziej eksperymentalny, który w walce pełni tylko pomocniczą rolę. Tertio: tego nie jestem pewien, bo nie znam dokładnego schematu opancerzenia, ale Essex prawdopodobnie miał mniej pancerza. Wake Island ma 7 346 ton. Na lotniskowiec tej wielkości jest to sporo.
      Bez rewolucyjnej przebudowy (pewnie i tak po paru latach przejdzie przebudowę i będzie platformą testową dla przeciwlotniczych systemów rakietowych) można zastąpić rufowe pięciocalówki stanowiskami czterdziestek.

      Usuń
    3. @Stonk: Essexy zabierały więcej samolotów licząc park pokładowy, hangary nominalnie mieściły 72

      Usuń
    4. A ile samolotów Essex miał w Korei? Przedstawiona tu grupa lotnicza Wake Island jest wyłącznie teoretyczna. W czasie pokoju przenosiłby grupę eksperymentalną 30-40 maszyn różnych typów. Do Korei zabrałby zamiast F4U znacznie większe F9F albo F2H.

      Usuń
    5. @Stonk: skład grupy lotniczej Essexa na wrzesień-listopad 1952 to 74 maszyny:
      VF-23 i VF-821, 30 F9F;
      VF-871, 14 F4U;
      VA-55, 16 AD-4;
      VC-3 det I, 4 F4U5-N (nocne);
      VC-11 det I, 3 AD-4W (AWACS z epoki)
      VC-35 det I, 4 AD-4N (nocny bombowiec)
      VC-61 det I, 3 F2HP (foto)

      Usuń
    6. W opisach lotniskowców w Navypedii są dane o liczbie samolotów. Typ Essex w początku lat 50-tych to 62-72 samolotów.
      @ mb81 – „ hangary nominalnie mieściły 72” zagadnienie jak na lotniskowach USA mieściło się tyle samolotów to dla mnie fascynujące zagadnienie. Czy można więc prosić o źródło tej informacji?
      H_Babbock

      Usuń
    7. @ Stonk. Wydaje mi się, że w wyniku doświadczeń z kamikadze, amerykanie uznali działka 20mm są zdecydowanie zbyt słabe do uniemożliwienia ataku wrogiego samolotu. Nawet działka 40mm bywały niedostateczne. Dlatego wielkie nadzieje pokładano w projekcie automatycznych dział 76mm.
      H_Babbock

      Usuń
    8. @H_Babbock Jeśli chodzi o 72 to znowu nie doczytałem :/ w założeniach projektowych było 72 (4 dywizjony) plus 18 w częściach, w praktyce operowało 5 dywizjonów.
      W kwestii składu grupy lotniczej z 1952- tu:
      https://www.history.navy.mil/research/archives/digitized-collections/action-reports/korean-war-carrier-air-groups.html

      Usuń
  3. Historycznie zgodzę się z ŁK, ten okręt nie miał prawa powstać, pamiętajmy że w tym samym czasie skreślono osiem Essexów, w tym dwa już na pochylniach. Ale skoro już go mamy, moim zdaniem jest fajnie zbilansowany. Rok wycofania ze służby prawdopodobny, oczywiście pod warunkiem modernizacji i zamontowaniu skośnego pokładu lotniczego. Ze zmodernizowanych Essexów operowały nawet A3D o MTOW 37t.
    A teraz marudzę.
    Proponowana grupa lotnicza jest przestarzała, w 1947 wycofano Helldivery w US Navy. Na ten okres pasuje mieszanka Corsairów i Skyraiderów plus parę AF Guardian do zadań zop.
    Estetycznie gryzie mnie kilka rzeczy:
    - pińcet iluminatorów, gdy USS Alaska w ogóle nie miał ich na kadłubie (żeby mieć pewność dotarłem do 20mpx zdjęcia)
    - tym bardziej gryzie się to z monoblokiem hangaru.
    - ledwo co zaznaczona na bokorysie struktura występu na prawej burcie, wygląda jakby wysepka i wieże 5", które są poza obrysem kadłuba, wisiały na metrze pokładu.
    Poza tym w opisie jest błąd, długość na klw równa całkowitej. Oerlikony na kominie opisane jako "double raised mounts".

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Na wstępie zaznaczyłem, że w rzeczywistości ten lotniskowiec nie mógł powstać. W pierwszych latach powojennych z powodu zmęczenia społeczeństwa zaciskaniem pasa (w USA sytuacja gospodarcza w czasie wojny była stosunkowo dobra, ale reglamentacja benzyny Amerykanom się nie podobała) i przesadnej wiary w moc BOMBY Waszyngton obciął wydatki na wojsko o ponad 94 % (w liczbach bezwzględnych, a jeszcze należałoby doliczyć powojenną inflację).
      Niezbyt ważne, że Alaski nie miały iluminatorów w kadłubie, bardziej przekonującym argumentem jest fakt, że nowoczesne lotniskowce amerykańskie typów Essex i Midway ich nie miały. No ale ten ma.
      Rzut boczny nie daje możliwości trójwymiarowego przedstawienia kadłuba. Ta mocniejsza szarość z obu stron to kielichowate rozszerzenie burt. Nadbudówka i pokład po drugiej stronie nie wisi w powietrzu, tylko stabilnie stoi na najszerszej części kadłuba.

      Usuń
    2. Kolego mb81:
      - uznałem, że załodze, a szczególnie pilotom-oblatywaczom należy się trochę komfortu, stąd iluminatory;
      - przekrój poprzeczny kadłuba widać na schemacie opancerzenia;
      - błąd w długości całkowitej zaraz poprawię.

      JKS

      Usuń
    3. @JKS o pardą, nie zauważyłem przekroju, nie zmieścił się w ekran.

      Usuń
    4. @ mb81 - w 1947 wśród myśliwców stawiałbym raczej na wyposażenie okrętu w F8F Bearcat niż Corsairy.
      H_Babbock

      Usuń
    5. @ H_Babbock To była tylko propozycja. Jeden i drugi służył jeszcze w czasie wojny koreańskiej.

      Usuń
  4. Już pisałem o okrętach JKS.
    Pytanie do kolegów związane z moim projektem.
    Ciężki okręt artyleryjski.
    Ile węzłów na Bałtyk 27? 29?. Bardziej prędkość niż odporność?. Gdzie i z kim się ścigać na tym akwenie?. Zasięg?. Dobra p-lot potrzebna. Jaka?. Dzielność morska 1.10 wystarczy?.
    Alternatywnie bez wojny w 1939r więc w latach 1941-42

    OdpowiedzUsuń
  5. Nasza prawdziwa historia zna tylko trzy poważne przypadki zastanawiania się nad okrętami artyleryjskimi : 29-30r gen.Rybak /krążownik 7000tw 33,35w 6x190/, 31 r odpowiedź na pancerniki kieszonkowe okręt 14000t i propagandowa wersja niemiecka okrętu dla polski: pancernik 25000.9x305 , tutaj zdecydowanie przy tej wyporności założyłbym 6x381/3 , min prędkość 28,0w. Alternatywnie można się zastanawiać tylko nad modyfikacją Grafa Spee w latach 36-38.Z innych opcji jest przebudowanie drugiego zwodowanego okrętu tego typu na lotniskowiec/a-la Saratoga/ ,tak samo jak dokończenie jednego krążownika typu COLN na krążownik półciężki 6x190/2 , superpozycja na rufie , drugi kadłub tego typu na transportowiec wodnosamolotów ,później 36-37r na lekki lotniskowiec. Inne rozwiązania to są dyrdymały.IDSM.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Witam ponownie kolegę. Czy ja pisałem "alternatywnie"?. Tak?.
      Kolegi niemieckie "dyrdymały" dla Polski mają sens. Tylko skąd ja ten cholerny węzeł wezmę..

      Usuń
  6. Czemu budując USS Midway tego nie skreślono?.
    Jednak to okręt na zamówienie. I to całkiem dobry.
    @ Stonk.
    Co to jest "trzon grupy uderzeniowej"?. Pierwsze słyszę. Samoloty?. "Grupa lotniskowca" oznacza zespół równoprawnych i równie ważnych okrętów wśród których jest lotniskowiec. A ten bez samolotów jest niczym. Może służyć jako okręt zaopatrzeniowy( zbiornikowiec) dla reszty okrętów grupy. Albo spacerniak dla załogi bo ma duży pokład. To tylko pływająca płyta dla samolotów a nie super cudo. Bez samolotów nic nie zniszczy. A jak samotnie, bez samolotów i nie daj cię boże eskorty zobaczy niszczyciel lub coś więcej to nawet dziewice nie starałyby się uciekać szybciej.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Okręty w grupie nie są równoprawne, równie ważne ani równie cenne. W wojnie o Falklandy po utracie Coventry Brytyjczycy kontynuowali walkę, utrata Invincible zmusiłaby ich do odwrotu. Jeszcze lepiej to pokazali Amerykanie "taktyką spętanych kozłów". Nawet okręty tej samej klasy mogą mieć bardzo różną rolę i wartość.
      Essexy były z założenia trzonem grupy uderzeniowej, po to je zbudowano.

      Usuń
  7. Moim zdaniem konstrukcje alternatywne powinny być osadzone w realiach konstrukcyjnych danego kraju. I dlatego ten okręt budzi mój zdecydowany sprzeciw.
    1. Poza „początkową dwójką typu Saratoga” wszystkie amerykańskie lotniskowce miały tylko jeden hangar.
    2. Podnośnik zewnętrzny był w całości poza obrysem hangaru, wyraźnie „wystając” także poza pokład lotniczy (na Essex połową szerokości, na Midway nawet więcej). Tutaj jest niemal w całości wkomponowany w pokład.
    3. Wyspa zawsze (do czasów pokładów skośnych) była w „przednie połówce” kadłuba, a nie jak tutaj przesunięta do tyłu.
    4. Okręt projektowany (jako lotniskowiec) po typie Midway powinien mieć elementy wspólne: przeniesienie ciężkich dział plot poniżej pokładu lotniczego (czyli zostawienie więcej miejsca na pokładzie dla samolotów) i zastosowanie pojedynczych stanowisk 127/L54.
    5. Zdecydowanie bardziej „prostokątny” kształt pokładu lotniczego niż tutaj pokazany.
    6. Wyraźne oddzielenie (patrząc z boku) linii kadłuba od nadbudowanego hangaru.
    H_Babbock

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ad 4. Kolega się myli. On nie jest po typie "Midway".

      Usuń
    2. @ Rafał założenia CVB-41 czyli wstępny projekt przyszłej klasy Midway to 1940, stępka USS Midway w październiku 1943, wodowanie marzec 1945, w służbie listopad 1945

      @H_Babbock ad 5 - Essexy były faktycznie prostokątne do bólu ale właśnie wspomniany Midway miał zwężenie pokładu na dziobie i rufie.

      Usuń
    3. Ok. Więc równoletni.

      Usuń
    4. @ mb81 Ale pokład Midway w porównaniu z Wake Island to "niemal" prostokąt.
      @ Rafał Decyzje o przebudowie Alaski podjeto kiedy Midway był na końcu budowy. Tak więc projekt przebudowy Alaski jest znacznie późniejszy niż projekt Midway.
      H_Babbock

      Usuń
  8. Szkoda, że springsharp nie sięga chronologią poza 1950 r. Myślę, że byłby z niego ciekawy śmigłowcowiec i to nie koniecznie "pomocniczy". Z uwagi na silną konstrukcję mógłby stać się wyspecjalizowanym okrętem flagowym zespołu zwalczania atomowych okrętów podwodnych (około 1965 r.) Wtedy mógłby doczekać w służbie czynnej końca lat 70-tych.
    ŁK

    OdpowiedzUsuń
  9. Naprawdę porywająca dyskusja...../

    OdpowiedzUsuń