niedziela, 12 lutego 2023

Włoskie kanonierki przeciwpartyzanckie typów A i B 1944 (3+2 jednostki)

Włoskie kanonierki przeciwpartyzanckie typów A i B 1944 (3+2 jednostki)

Koncepcja ogólna, zarys legendy oraz część założeń taktyczno-technicznych są autorstwa kolegi Stonka; reszta pracy moja. Ideą przewodnią publikacji jest wykazanie, że okręt zaprojektowany i zbudowany od podstaw do wykonywania konkretnych zadań, zawsze będzie się do nich lepiej nadawał, niż jednostka do tych celów tylko zaadaptowana. Tym pierwszym, nowym okrętem będzie kanonierka A, a tym drugim, zaadaptowanym, kanonierka B.

Kanonierka A
Trzy jednostki zbudowane w stoczni Arsenale di Venezia, przeznaczone do zwalczania jugosłowiańskiego ruchu oporu, głównie w Dalmacji. Po kapitulacji Włoch, będące w końcowej fazie wyposażania kanonierki wpadły w ręce niemieckie. Po ustanowieniu Włoskiej Republiki Socjalnej (dalej WRS), zostały jej oddane i ukończone do lutego 1944 roku. Brały udział w zwalczaniu jugosłowiańskiej partyzantki w Dalmacji, a od zimy 1944/45 w wojnie domowej po stronie WRS. W czasie alianckiego nalotu na Wenecję 21.03.1945, jedna kanonierka została zatopiona, a druga uszkodzona. Zarówno ta uszkodzona, jak i trzecia jednostka, wpadły w ręce Aliantów w maju 1945 roku. Do roku 1947 zostały zezłomowane. 
Opis techniczny.
Kadłub
Typowy dla jednostek przybrzeżnych tej wielkości.
Napęd
Dwa wały napędowe, dwa silniki diesla o łącznej mocy 360 KM.
Uzbrojenie
- 1xIx120 mm/15 (4,7”) OTO Model 1933, przy elewacji maksymalnej 70o donośność pociskiem HE 19,80 kg wynosi 6400 m;
- 2xIx90 mm/50 (3,5”) Ansaldo Model 1939, przy elewacji 45o donośność pociskiem HE 10,10 kg wynosi 13000 m, a przy elewacji maksymalnej 75o donośność pionowa pociskiem AA 10,10 kg wynosi 10800 m;
- 4xIx40 mm/39 Vickers-Terni Model 1917; przy elewacji 45o donośność pociskiem HE 0,051 kg wynosi 3480 m, a przy elewacji maksymalnej 80o donośność pionowa tym samym pociskiem wynosi 2090 m;
- 2xIx13,2 mm/75,7 Breda Model 1931, przy elewacji 45o donośność pociskiem 0,90 kg wynosi 6000 m, a przy elewacji maksymalnej 85o donośność pionowa tym samym pociskiem wynosi 3500 m;
- 4xIx8 mm/97,5 Breda Model 1937, donośność maksymalna pociskiem 0,0134 kg wynosi 5400 m.
Przyrządów centralnego kierowania ogniem brak.
Opancerzenie
Jak w raporcie; wobec prostoty układu, schematu nie rysowałem.
Inne
Kanonierki zostały wyposażone w dwie radiostacje i radionamiernik.
Na krótkich dystansach (do 24 godzin) okręty są w stanie przewieźć desant w maksymalnej liczbie 38 osób. 

Cannoniera A, Italy gunboat laid down 1941, launched 1942, completed 1944 (engine 1942)

Displacement:
            175 t light; 191 t standard; 195 t normal; 198 t full load

Dimensions: Length (overall / waterline) x beam x draught (normal/deep)
            (141,73 ft / 141,73 ft) x 23,62 ft x (3,94 / 3,98 ft)
            (43,20 m / 43,20 m) x 7,20 m  x (1,20 / 1,21 m)

Armament:
      1 - 4,72" / 120 mm 15,0 cal gun - 43,65lbs / 19,80kg shells, 100 per gun
              Quick firing gun in deck mount, 1933 Model
              1 x Single mount on centreline, aft deck forward
                        1 raised mount aft
      2 - 3,54" / 90,0 mm 50,0 cal guns - 22,27lbs / 10,10kg shells, 120 per gun
              Dual purpose guns in deck mounts, 1938 Model
              2 x Single mounts on centreline ends, evenly spread
      4 - 1,57" / 40,0 mm 39,0 cal guns - 1,98lbs / 0,90kg shells, 1 500 per gun
              Anti-air guns in deck mounts, 1917 Model
              4 x Single mounts on sides, evenly spread
                        4 raised mounts
      2 - 0,52" / 13,2 mm 75,7 cal guns - 0,11lbs / 0,05kg shells, 3 000 per gun
              Machine guns in deck mounts, 1931 Model
              2 x Single mounts on sides, forward deck centre
                        2 double raised mounts
      4 - 0,31" / 8,0 mm 98,0 cal guns - 0,02lbs / 0,01kg shells, 6 000 per gun
              Machine guns in casemate mounts, 1938 Model
              4 x Single mounts on sides, evenly spread
      Weight of broadside 92 lbs / 42 kg

Armour:
   - Belts:            Width (max)        Length (avg)          Height (avg)
            Main:   1,18" / 30 mm   96,46 ft / 29,40 m     7,87 ft / 2,40 m
            Ends:   Unarmoured
              Main Belt covers 105% of normal length
    - Gun armour:         Face (max)     Other gunhouse (avg)     Barbette/hoist (max)
            2nd:             1,18" / 30 mm                   -                                       -
    - Armoured deck - single deck:
            For and Aft decks: 0,59" / 15 mm
    - Conning towers: Forward 1,18" / 30 mm, Aft 0,00" / 0 mm

Machinery:
            Diesel Internal combustion motors,
            Geared drive, 2 shafts, 360 shp / 269 Kw = 12,67 kts
            Range 1 000nm at 8,00 kts
            Bunker normal 4 tons, at max displacement = 6 tons

Complement:
            25 - 33

Cost:
            £0,070 million / $0,280 million

Distribution of weights at normal displacement:
            Armament: 15 tons, 7,7%
               - Guns: 15 tons, 7,7%
            Armour: 66 tons, 33,7%
               - Belts: 39 tons, 19,8%
               - Armament: 5 tons, 2,7%
               - Armour Deck: 21 tons, 10,7%
               - Conning Tower: 1 tons, 0,4%
            Machinery: 9 tons, 4,8%
            Hull, fittings & equipment: 85 tons, 43,4%
            Fuel, ammunition & stores: 20 tons, 10,3%
            Miscellaneous weights: 0 tons, 0,0%

Overall survivability and seakeeping ability:
            Survivability (Non-critical penetrating hits needed to sink ship):
              805 lbs / 365 Kg = 15,2 x 4,7 " / 120 mm shells or 0,9 torpedoes
            Stability (Unstable if below 1.00): 1,45
            Metacentric height 1,1 ft / 0,3 m
            Roll period: 9,5 seconds
            Steadiness      - As gun platform (Average = 50 %): 71 %
                                   - Recoil effect (Restricted arc if above 1.00): 0,24
            Seaboat quality  (Average = 1.00): 1,29

Hull form characteristics:
            Hull has a flush deck,
              a normal bow and a round stern
            Block coefficient (normal/deep): 0,518 / 0,520
            Length to Beam Ratio: 6,00 : 1
            'Natural speed' for length: 11,91 kts
            Power going to wave formation at top speed: 47 %
            Trim (Max stability = 0, Max steadiness = 100): 55
            Bow angle (Positive = bow angles forward): 0,00 degrees
            Stern overhang: 0,00 ft / 0,00 m
            Freeboard (% = length of deck as a percentage of waterline length):
                                                                   Fore end,            Aft end
               - Forecastle:            18,00%,  6,89 ft / 2,10 m,  5,91 ft / 1,80 m
               - Forward deck:       34,00%,  5,91 ft / 1,80 m,  5,91 ft / 1,80 m
               - Aft deck:                34,00%,  5,91 ft / 1,80 m,  5,91 ft / 1,80 m
               - Quarter deck:        14,00%,  5,91 ft / 1,80 m,  5,91 ft / 1,80 m
               - Average freeboard:                      5,98 ft / 1,82 m
            Ship tends to be wet forward

 Ship space, strength and comments:
            Space - Hull below water (magazines/engines, low = better): 40,6%
                        - Above water (accommodation/working, high = better): 102,0%
            Waterplane Area: 2 268 Square feet or 211 Square metres
            Displacement factor (Displacement / loading): 160%
            Structure weight / hull surface area: 32 lbs/sq ft or 157 Kg/sq metre
            Hull strength (Relative):
                        - Cross-sectional: 0,94
                        - Longitudinal: 1,99
                        - Overall: 1,02
            Excellent machinery, storage, compartmentation space
            Adequate accommodation and workspace room
            Ship has slow, easy roll, a good, steady gun platform
            Good seaboat, rides out heavy weather easily

Cannoniera A x 3 (1944)

Kanonierka B
Od roku 1934 w rezerwie znajdowały się rozbrojone dwie stare, małe kanonierki minowe typu Brondolo. Po kapitulacji Włoch zostały przejęte przez Niemców, a następnie oddane WRS. Wtedy podjęto decyzję o ich modernizacji, celem wzmocnienia nad wyraz skromnych morskich sił Republiki. Modernizacja została wykonana w stoczni Arsenale di Venezia w okresie październik 1943 – lipiec 1944. Po zakończeniu modernizacji, kanonierki brały udział w zwalczaniu jugosłowiańskiej partyzantki w Dalmacji, a od zimy 1944/45 w wojnie domowej po stronie WRS. W marcu 1945 jedna z nich wraca do stoczni w celu usunięcia awarii maszyny parowej. W maju 1945 roku wpadają w ręce aliantów, zezłomowane do roku 1946. 
Opis techniczny modernizacji.
Kadłub
Zasadniczo bez zmian, zamontowano jedynie nadburcie na dziobie.
Napęd
Wymieniono kocioł węglowy na olejowy mniejszej mocy oraz wyremontowano maszyny parowe.
Uzbrojenie
Zainstalowano:
- 2xIx76,2 mm/40 (3”) Ansaldo Model 1916, przy elewacji 42o donośność pociskiem HE 6,50 kg wynosi 10000 m, a przy elewacji maksymalnej 75o donośność pionowa pociskiem AA 6,00 kg wynosi 5840 m;
- 2xIx40 mm/39 Vickers-Terni Model 1917; przy elewacji 45o donośność pociskiem HE 0,051 kg wynosi 3480 m, a przy elewacji maksymalnej 80o donośność pionowa tym samym pociskiem wynosi 2090 m;
- 3xIx13,2 mm/75,7 Breda Model 1931, przy elewacji 45o donośność pociskiem 0,90 kg wynosi 6000 m, a przy elewacji maksymalnej 85o donośność pionowa tym samym pociskiem wynosi 3500 m.
Na nadbudówce pod pomostem, istnieje dodatkowa możliwość czasowego zamocowania dwu rkm-ów 6,5 mm/80 Breda Model 1930.
Przyrządów centralnego kierowania ogniem brak.
Opancerzenie
Jak w raporcie; wobec prostoty układu, schematu nie rysowałem. Do opancerzenia nie użyto właściwej stali pancernej, lecz przygodnego materiału; stali kadłubowej, blach kotłowych itp.
Inne
Całkowicie przebudowano nadbudówki, maszt i komin.
Kanonierki zostały wyposażone w dwie radiostacje i radionamiernik.
Na krótkich dystansach (do 24 godzin) okręty są w stanie przewieźć desant w maksymalnej liczbie 25 osób.
W wyniku modernizacji, w stosunku do projektu oryginalnego:
- zanurzenie zwiększyło się o 0,18 m, a wyporność normalna o 29 t;
- moc napędu zmniejszyła się z 500 do 250 KM;
- prędkość maksymalna spadła z 13,00 do 11,68 w;
- ciężar salwy burtowej (tylko artyleria główna) wzrósł z 5,87 do 13,00 kg.
Koszt modernizacji zamknął się w kwocie stanowiącej 33,9% wartości porównywalnego okrętu nowego.

Cannoniera B, Italy gunboat laid down 1908, launched 1909, completed 1909, modernized 1944 (engine 1908/1944)

Displacement:
            131 t light; 143 t standard; 146 t normal; 149 t full load

Dimensions: Length (overall / waterline) x beam x draught (normal/deep)
            (125,00 ft / 125,00 ft) x 20,73 ft x (3,02 / 3,06 ft)
            (38,10 m / 38,10 m) x 6,32 m  x (0,92 / 0,93 m)

Armament:
      2 - 3,00" / 76,2 mm 40,0 cal guns - 14,33lbs / 6,50kg shells, 300 per gun
              Quick firing guns in deck mounts, 1916 Model
              2 x Single mounts on centreline ends, evenly spread
      2 - 1,57" / 40,0 mm 39,0 cal guns - 1,98lbs / 0,90kg shells, 1 500 per gun
              Quick firing guns in deck mounts, 1914 Model
              2 x Single mounts on centreline, aft evenly spread
                        2 raised mounts
      3 - 0,52" / 13,2 mm 75,7 cal guns - 0,11lbs / 0,05kg shells, 4 500 per gun
              Machine guns in deck mounts, 1931 Model
              1 x Single mount on centreline, aft deck aft
                        1 raised mount
              2 x Single mounts on sides, forward deck centre
                        2 double raised mounts
      Weight of broadside 33 lbs / 15 kg 

Armour:
   - Belts:                     Width (max)       Length (avg)            Height (avg)
            Main:            0,98" / 25 mm   75,13 ft / 22,90 m     7,55 ft / 2,30 m
            Ends:   Unarmoured
              Main Belt covers 92% of normal length
   - Gun armour:         Face (max)     Other gunhouse (avg)     Barbette/hoist (max)
            Main:           0,98" / 25 mm                   -                                     -
   - Armoured deck - single deck:
            For and Aft decks: 0,51" / 13 mm
   - Conning towers: Forward 0,98" / 25 mm, Aft 0,00" / 0 mm

Machinery:
            Oil fired boilers, complex reciprocating steam engines,
            Direct drive, 2 shafts, 250 ihp / 187 Kw = 11,68 kts
            Range 750nm at 7,00 kts
            Bunker at max displacement = 6 tons

Complement:
            20 - 27

Cost:
            £0,010 million / $0,041 million

Distribution of weights at normal displacement:
            Armament: 5 tons, 3,7%
               - Guns: 5 tons, 3,7%
            Armour: 45 tons, 30,8%
               - Belts: 25 tons, 17,3%
               - Armament: 4 tons, 3,0%
               - Armour Deck: 15 tons, 10,1%
               - Conning Tower: 1 tons, 0,4%
            Machinery: 21 tons, 14,2%
            Hull, fittings & equipment: 60 tons, 41,1%
            Fuel, ammunition & stores: 15 tons, 10,3%
            Miscellaneous weights: 0 tons, 0,0%

Overall survivability and seakeeping ability:
            Survivability (Non-critical penetrating hits needed to sink ship):
              437 lbs / 199 Kg = 32,4 x 3,0 " / 76 mm shells or 0,5 torpedoes
            Stability (Unstable if below 1.00): 1,48
            Metacentric height 0,9 ft / 0,3 m
            Roll period: 9,0 seconds
            Steadiness     - As gun platform (Average = 50 %): 79 %
                                   - Recoil effect (Restricted arc if above 1.00): 0,12
            Seaboat quality  (Average = 1.00): 1,31

Hull form characteristics:
            Hull has a flush deck,
              a normal bow and a round stern
            Block coefficient (normal/deep): 0,653 / 0,655
            Length to Beam Ratio: 6,03 : 1
            'Natural speed' for length: 11,18 kts
            Power going to wave formation at top speed: 47 %
            Trim (Max stability = 0, Max steadiness = 100): 60
            Bow angle (Positive = bow angles forward): 0,00 degrees
            Stern overhang: 0,00 ft / 0,00 m
            Freeboard (% = length of deck as a percentage of waterline length):
                                               Fore end,        Aft end
               - Forecastle:            24,00%,  6,56 ft / 2,00 m,  5,91 ft / 1,80 m
               - Forward deck:       30,00%,  5,91 ft / 1,80 m,  5,58 ft / 1,70 m
               - Aft deck:    30,00%,  5,58 ft / 1,70 m,  5,58 ft / 1,70 m
               - Quarter deck:        16,00%,  5,58 ft / 1,70 m,  5,58 ft / 1,70 m
               - Average freeboard:                      5,77 ft / 1,76 m
            Ship tends to be wet forward

Ship space, strength and comments:
            Space - Hull below water (magazines/engines, low = better): 61,9%
                        - Above water (accommodation/working, high = better): 107,3%
            Waterplane Area: 1 991 Square feet or 185 Square metres
            Displacement factor (Displacement / loading): 146%
            Structure weight / hull surface area: 25 lbs/sq ft or 121 Kg/sq metre
            Hull strength (Relative):
                        - Cross-sectional: 0,95
                        - Longitudinal: 1,81
                        - Overall: 1,02
            Excellent machinery, storage, compartmentation space
            Adequate accommodation and workspace room
            Ship has slow, easy roll, a good, steady gun platform
            Good seaboat, rides out heavy weather easily

Cannoniera B x 2 (1944)

Podsumowanie
Chociaż – jak sądzę – dla nikogo nie jest to zaskoczeniem, porównanie wyżej opisanych dwu typów, całkowicie potwierdza postawioną na wstępie tezę. Kanonierka A, specjalnie zaprojektowana i zbudowana do zwalczania ruchu oporu w strefie wybrzeża morskiego, zdecydowanie przewyższa wartością bojową zaadoptowaną do tego celu kanonierkę B. Dodatkowo trzeba powiedzieć, że przewaga ta tylko w niewielkim stopniu wynika z różnicy wyporności obu typów.
Nie oznacza to oczywiście, że przebudów, modernizacji, adaptacji itd. należy zupełnie zaniechać. W sytuacji, kiedy z różnych powodów, budowa wyspecjalizowanych okrętów nowych jest niemożliwa lub niezasadna, adaptowanie okrętów istniejących ma sens, bo „lepszy wróbel w ręku, niż cietrzew na sęku”


16 komentarzy:

  1. Super temat! Gratuluję pomysłu i jego realizacji. Myślę, że okręty wpisują się znakomicie w realia funkcjonowania Republiki Salo w końcowym okresie wojny. Bardzo podoba mi się zastosowanie starszych systemów uzbrojenia, pozyskanych z rezerwy mobilizacyjnej. W tym kontekście "zgrzyta" trochę zastosowanie na jednostkach "A" supernowoczesnych i deficytowych armat uniwersalnych kalibru 90 mm. Bardzo dobrym posunięciem jest wyposażenie nowych kanonierek w haubice 120 mm, które s a bezcenne dla skutecznego zwalczania celów lądowych, zwłaszcza ukrytych w zatoczkach lub przysłoniętych masywami górskimi. Z uwagi na osobiste preferencje szczególnie podobają mi się okręty "B", pozyskane w wyniku przebudowy. W ich przypadku osobiście zastąpiłbym również jedną z armat 76 mm przez 120 mm haubicę OTO L/15. Zachowanie starych maszyn napędowych, przy wymianie kotłów i redukcji mocy siłowni, jest głęboko uzasadnione, ograniczając koszty przebudowy. Zaproponowane okręty są w istocie jednostkami morsko-rzecznymi, mającymi zdolność operowania w strefie ujścia większych rzek, co dodatkowo podwyższa ich walory bojowe. Podoba mi się również ogólna przesłanka stworzonej "legendy", dobrze oddająca specyfikę działań, które rzeczywiście zaistniały na tym terenie u schyłku DWS. Koledze @ Peperon gratuluję "odszukania" poczciwych kanonierek "Brondolo", choć mam niewielkie wątpliwości co do ich rzeczywistego stanu zachowania po 10 latach od realnego wycofania ze służby (mam na myśli kadłub, bo maszyna parowa nadawała się z pewnością do "rewitalizacji"). Raz jeszcze gratuluję Wam, Koledzy!
    ŁK

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. W imieniu swoim i kolegi Stonka, pięknie dziękuję za pochwały.
      Nie wiem tylko, co z tym wspólnego ma kolega Peperon, a kanonierki typu "Brondolo" sam odnalazłem.

      JKS

      Usuń
    2. Przepraszam Kolegę @ Stonka, ale pomyliłem go (nie wiedzieć czemu?!) z Kolegą @ Peperon. Tak to jest, gdy komentarz pisze się o "kosmicznej" godzinie, po kiepsko przespanej nocy! :)
      ŁK

      Usuń
    3. Typ A dostał supernowoczesne działa, bo jego budowa została podjęta jeszcze w czasie, kiedy Włochy uważały się za jednego z głównych rozgrywających na świecie, miały duże zaplecze przemysłowe i mogły sobie na to pozwolić. Typ B reprezentuje drastycznie zmniejszone możliwości WRS i uzbrojony jest w to, co było dostępne, możliwe byłyby tu różnice w uzbrojeniu między bliźniakami.
      Typ A jest uzbrojony w dwie armaty 90 mm, których duża szybkostrzelność i celność daje duże możliwości zwalczania celów lądowych i improwizowanych okrętów partyzanckich. Haubica 120 mm (pierwotnie miały być dwie na jednym stanowisku, ale się nie zmieściły) ma nie tylko ostrzeliwać cele za przeszkodami terenowymi (partyzanci z reguły są dobrzy w chowaniu się za przeszkodami terenowymi), ma również burzyć partyzanckie umocnienia. Partyzanci nie mieli możliwości budowy wielkich żelbetowych kompleksów, ale schronów drewniano-ziemnych budowali sporo, a przy niszczeniu takich schronów im więcej trotylu w pocisku - tym lepiej, haubica sprawdzi się lepiej niż armaty. Działka przeciwlotnicze i karabiny maszynowe służą do samoobrony przed alianckim lotnictwem, do ostrzeliwania partyzantów z małej odległości (na przykład: kanonierka ochrania przeładunek zaopatrzenia w małym porcie, a nagle port atakują partyzanci) i do "odwszawiania" (paskudne określenie, ale rzeczywiście stosowane) - kiedy partyzanci (czy inna lekka piechota) wejdą na nasz żelbetowy schron, żeby tam założyć ładunki wybuchowe albo wlać paliwo do otworu wentylacyjnego, to najlepszą reakcją jest ostrzelanie własnego schronu bronią małokalibrową, podobnie w przypadku czołgu.
      Zdolność do pływania rzecznego jest raczej efektem ubocznym. Te kanonierki są małe, zwrotne i mają małe zanurzenie, żeby sprawnie poruszać się w pełnym wysp, wysepek i mielizn obszarze wybrzeża Chorwacji.

      Usuń
    4. Zestaw uzbrojenia nowych kanonierek jest skomponowany bardzo poprawnie. Moją wątpliwość budzi jedynie fakt, czy te niewielkie jednostki miały szanse otrzymać w 1944 r. deficytowe i bardzo nowoczesne armaty DP. Stąd widziałbym na ich miejscu stare i nieporównywalnie gorsze (ale powszechnie dostępne!) 2 armaty 76 mm L/40 Ansaldo (w superpozycji rufowej) i dodatkowo haubica 120 mm L/15 na dziobie (na co pozwoli rezerwa mas powstała przy zastosowaniu trzykrotnie lżejszych od dział 90 mm - armat 76 mm). Reasumując: działa 90 mm to bardzo dobry, ale nie do końca realny koncept.
      ŁK

      Usuń
  2. Miło widzieć nowe okręty. Dla mnie trochę nie do końca jasne jest określenie „…do zwalczania jugosłowiańskiego ruchu oporu, głównie w Dalmacji…”. Zważywszy na, z jednej strony marną prędkość, a z drugiej na opancerzenie, mniemam, że chodzi o akcje przy brzegu w celu ostrzeliwania partyzantów, lub ich zaopatrzenia, a nie zwalczanie łodzi i kutrów nieprzyjaciela. Sama tutaj przedstawiona koncepcja uzbrojenia mnie do końca jednak nie przekonuje. Ale po kolei. Typ A.
    1) Zaskoczył mnie na okręcie z 1943 kształt kadłuba, a konkretnie pionowa dziobnica, identyczna jak na okręcie z 1908 roku.
    2) Podoba mi się racjonalne umieszczenie napędu diesel blisko rufy.
    3) Relatywnie wysokie nadbudówki to kontrowersyjna sprawa. Z jednej strony polepszają widzialność, ale jednak przy akcjach przybrzeżnych, pod ogniem lekkim wroga im mniej nadbudówek i niższa, tym lepiej.
    4) Ten „wiszący” pomost z wkm na „drugim piętrze” nad pokładem w szczególności wygląda dla mnie przesadnie.
    5) Za to bardzo interesujący, i (dla mnie) nawiązujący do monitorów rzecznych pomysł, z ckm w „kazamatach” w nadbudówce. Niestety brak opancerzenia likwiduje zalety tego rozwiązania.
    6) W ogóle brak masek na stanowiskach 120mm, 40mm i jakieś tarczy ochronnej dla wkm, to moim zdaniem duży brak dla okrętów, potencjalnie narażonych na ogień leki z brzegu.
    7) Zastanawiam się czy dla akcji przybrzeżnych, szczególnie w górzystej Dalmacji, nie lepsze byłyby haubice. Szczególnie, że można wtedy uzyskać relatywnie cięższą salwę.
    8) Okręt wydaje mi sięga słabo przygotowany do walki z lotnictwem (a od 1943 brytyjskie samoloty łatają już nad Dalmacją) oraz kutrami torpedowymi.
    9) Dlatego na takim okręcie aż „prosiłby się” niemiecki zestaw 1xIVx20mm (ewentualnie włoskie Breda 20mm). Jako obrona plot, obrona przed kutrami torpedowymi oraz jako ciężki „wymiatacz” lekkich pozycji wroga na brzegu.
    10) W pełni zgadzam się z wątpliwościami wobec stanowisk 90mm. Po pierwsze moim zdaniem zdecydowanie nie jest do deck mount (pokładowe stanowisko cokołowe). Ja bym skłaniał się raczej ku barbecie – bo tak skomplikowane i rozbudowane stanowisko (4 osie stabilizacji i napęd do nich, 14 żyrokompasów no i system podawania amunicji), wymaga dużo miejsca.
    11) Abstrahując od ich deficytu, jest pytanie jak głęboko sięga barbeta tego stanowiska – czy w ogóle tu by się zmieściła.
    12) W ogóle te stanowiska były konstruowane, jako odporne na ciśnienie powstające przy strzała dział 381. Stąd niska kompaktowa, całkowicie zamknięta konstrukcja. Tutaj te cechy (łącznie z, ciągle psująca się zresztą, stabilizacją) są tu niepotrzebne. Wystarczyłoby działo cokołowe (choćby lądowe 90/L53) w prostej stalowej budzie 20-30mm.
    A Typ B – powiem, że mi wizualnie bardziej się podoba.

    I jeszcze jedna uwaga - wydaje mi się, że można trochę „poszaleć” przy takich projektach, i pokazać 2-3 warianty ukończenia. Raz, że w pod koniec wojny było to możliwe, dwa, że pobudziłoby dodatkowo dyskusje, a z doświadczenia wiem, że pokazaniu okrętu już narysowanego z alternatywnym wyposażeniem jest zaskakująco mało pracochłonne (w stosunku do rysowania nowego).

    H_Babbock

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wydaje mi się, że Twój postulat zainstalowania 20 mm Vierligów jest bardzo słuszny. Jeśli w uzbrojeniu znalazły się nowoczesne, wieżowe armaty DP, to mogą być również, produkowane masowo przez Niemców, poczwórne działka 20 mm. Alternatywą jest tu konsekwentne zastosowanie starszych systemów uzbrojenia, z demobilu (w tym armat 76 mm zamiast 90 mm). I taki właśnie wariant wydaje mi się bardziej realistyczny...
      ŁK

      Usuń
    2. Działka 40 mm i karabiny maszynowe 13,2 mm są wystarczającym wymiataczem przeciwko kutrom torpedowym i pozycjom wroga na lądzie.

      Usuń
    3. Nie do końca mogę się zgodzić: działka 40 mm są krótkolufowe i moralnie przestarzałe, a kaliber 13,2 mm trochę zbyt skromny...
      ŁK

      Usuń
    4. Z jakiej odległości brytyjski MTB może odpalić torpedę do tak małego celu?

      Usuń
    5. Odnośnie dział 90 mm na kanonierce A.
      Ja widzę to w taki sposób, że montuje się działa z maską i podstawą na "barbecie". Jednak cały układ stabilizacji idzie w diabły, a całość jest tak dopasowana, żeby zmieściła się na pokładzie kanonierki. Całość ująłbym jako montaż mount&hoist. Natomiast opancerzona maska może być bardzo pomocna podczas starcia między wyspami.
      Peperon

      Usuń
  3. @H_Babbock.
    Strzelcy kmów i obsługa haubicy są wprawdzie nie chronieni ale kapitan już tak.
    Nie widzę powodu opancerzenia wieży dowodzenia jeśli obsługa uzbrojenia jest nie chroniona.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie bardzo pojmuję sens tego stwierdzenia. Dla możliwości kierowania okrętem w walce opancerzenie stanowiska dowodzenia ma pierwszorzędne znaczenie. W walce na najbliższym dystansie opancerzenie stanowisk armat 90 mm jest najistotniejsze. Ogromna większość okrętów tego rodzaju (realnie były to monitory rzeczne, które posiadały zdolność operowania w strefie przybrzeżnej) nie posiadała chronionych wszystkich stanowisk ogniowych. W tym wypadku, o ile istniały jakieś rezerwy ciężarowe, osłoniłbym stanowisko haubicy (właściwie, z racji długości lufy były to raczej odtylcowy, gwintowany haubico-moździerz). Raz jeszcze podniosę zasadniczy problem: użycie armat 90 mm jest oryginalne, acz nierealistyczne. Użycie lekkich armat 76 mm zapewne pozwoliłoby opancerzyć wszystkie stanowiska na tym okręcie.
      ŁK

      Usuń
    2. Wybrałem armaty 90 mm, bo w czasie projektowania tych okrętów były to najlepsze włoskie armaty do zadań, jakie te okręty mają wykonywać. Okręty projektowane były w czasie, kiedy rząd faszystowski we Włoszech stał jeszcze mocno, więc uznałem, że projektanci dążyli do tego, co najlepsze.
      Armaty 76 mm rzeczywiście pozwoliłyby zaoszczędzić na masie i zwiększyć opancerzenie. Jednak ten okręt wcale nie potrzebuje tak wiele pancerza. On ma walczyć z partyzantami. Jugosłowiańscy partyzanci osiągnęli spore sukcesy, praktycznie w latach 1942-45 trwało tam ciągłe powstanie. Ale te sukcesy spowodowane były odwieczną wojowniczością mieszkańców regionu, terenem sprzyjającym działaniom partyzanckim i niewielkim zagęszczeniem wojsk okupacyjnych. Partyzanci jednak byli słabo uzbrojeni (przynajmniej do początku 1944 roku), mieli niewiele dział nadających się do walki z kanonierką, niewiele do nich amunicji, a jak brakowało amunicji, to i szkolenie artylerzystów było bardzo ograniczone.
      Kanonierka najczęściej będzie się spotykała z oddziałami partyzanckimi uzbrojonymi w broń ręczną, karabiny maszynowe, może jakiś moździerz i to walczyć raczej w odległości kilkuset niż kilkunastu metrów. Z odległości kilkuset metrów pociski karabinów maszynowych nie przebiją nawet nieopancerzonych części kanonierki, za to skuteczność uzbrojenia kanonierki na odległości kilkuset metrów jest przerażająca.
      Gorzej może być w latach 1944-45, kiedy partyzanci mieli już kilkadziesiąt albo i ponad sto czołgów. Armaty 90 mm świetnie nadają się do niszczenia czołgów, ale spodziewam się problemów z amunicją. Amunicja przeciwpancerna trafiałaby po pierwsze do walczących we Włoszech oddziałów lądowych wyposażonych w samobieżne i holowane działa 90 mm, nie do kanonierki prowadzącej działania przeciwpartyzanckie, które po utracie Rzymu były nisko na liście priorytetów.
      Pytałem wyżej o odległość, z jakiej może brytyjski kuter torpedowy odpalić torpedę do tej kanonierki, bo działkom 40 mm może brakować zasięgu w takiej sytuacji.

      Usuń
    3. 1) Opancerzenia nigdy nie za dużo. W walce z celami lądowymi, prowadzonej na dystansie 1,5 - 2 km, groźne dla okrętu, zwłaszcza jego siłowni, są już działka przeciwpancerne 37 mm. A te jugosłowiańskie komuchy posiadały zapewne w całkiem wymiernych ilościach.
      2) Skuteczność działek 40 mm L/39 Vickers-Terni wz. 1917, do zwalczania szybko poruszających się i maleńkich celów (jakimi są ścigacze torpedowe) jest iluzoryczna. Zarówno z powodu szybkostrzelności, jak i prędkości nawodzenia luf w "pogoni" za przemieszczjącym się celem. Nie bez kozery działka te niemal całkowicie wyszły z użycia Regia Marina już w końcu 1942 r. (oczywiście jako przeciwlotnicze, bo faktycznie do innych celów nie były wykorzystywane!), To zadanie w sam raz dla działek 20 mm L/65 Breda, na które powszechnie wymieniono w tamtej epoce stare 40 mm Vickers-Terni.
      3) Czołgi w komuszej armii to zapewne - w ogromnej większości - późne, włoskie odmiany, 6-tonowego Vickersa. Do ich zwalczania stare armaty Ansaldo DP 76 mm L/40 nadają się aż nadto.
      4) Obecność kazamatowych stanowisk 8 mm ckm-ów jest zupełnie zbędna, choć wpisuje się w realia epoki w odniesieniu do okrętów morsko-rzecznych.
      5) Doceniam koncept wyposażenia okrętu w działa 90 mm DP, ale nie jest to realistyczne. Przypomnę Ci o pomyśle z wiosny 1943 r., kiedy rozpoczęto konwersję starego krążownika "Bari". Niezależnie od spóźnienia samego pomysłu, na przeszkodzie stał deficyt owych armat 90 mm. Popatrz ile okrętów o pierwszorzędnym znaczeniu (pancerniki i krążowniki) ciągle miało na pokładach przestarzałe już (niskie prędkości nawodzenia luf na cele powietrzne!) armaty 100 mm L/50 OTO...
      ŁK

      Usuń
    4. 1. Przeceniasz działka 37 mm. Najdalsze skuteczne trafienie czołgu z takiego działka miało miejsce na z zamarzniętej Ładodze w 1940 roku, Finowie zniszczyli T-37A z 1 700 metrów. Kanonierka jest celem większym niż czołg, więc może zostać trafiona z większej odległości, ale pocisk nie przebije 3 cm pancerza z odległości większej niż 500 metrów. Trafienie z odległości ponad kilometra będzie równie skuteczne jak ręcznie rzucony mały granat. W razie ostrzału z działka 37 mm z dużej odległości spodziewam się:
      Działko pudłuje kilka razy. Załoga chowa się w opancerzonym wnętrzu okrętu. Obsługa armat 90 mm (no niech będzie 76 mm) odwraca się w stronę, z której strzelają partyzanci (czy kto to tam jest). I tu pojawia się problem, bo 37 mm podnosi niewiele kurzu przy wystrzale, więc jest trudnowykrywalne z dużej odległości. Trzydziestkasiudemka się wstrzelała. Kanonierka zostaje kilka razy trafiona. Minęły dwie minuty ostrzału, stanowisko działka zostaje wykryte i zniszczone trzema strzałami armaty kanonierki. Albo partyzanci uznali, że dość kuszenia losu i opuścili stanowisko, ewentualnie skończyła im się amunicja.
      2. Działka 40 mm Vickers-Terni wz. 1917 mają szybkostrzelność teoretyczną porównywalną z innymi działkami tego kalibru a praktyczną nawet większą ze względu na zasilanie taśmowe. Prędkość naprowadzania luf do obrony przed ścigaczem torpedowym z jego czterdziestoma węzłami nie musi być tak duża jak do obrony przed samolotami szybszymi o sto węzłów i więcej. Więc ewentualną piętą achillesową tych działek może być tylko mały zasięg.
      3. Te komuchy zdobyły wiele pojazdów pancernych wojsk okupacyjnych: Semovente L40 da 47/32, AB41, Carro Armato L6/40, Carro Armato M15/42, Jagdpanzer 38(t). Są też słuchy o zdobytych czołgach niemieckich, ale trudne do zweryfikowania, bo często jest mowa o wielkich kotach, których niemieckie wojska okupacyjne nie miały. W latach 1944-45 dostali też sowieckie T-34 i amerykańskie M3 Stuart (co komu do łba strzeliło, żeby nadać oznaczenie M3 czołgowi lekkiemu, czołgowi średniemu, pistoletowi maszynowemu, samochodowi pancernemu i jeszcze kilku innym rzeczom...).
      4. Jeśli okaże się zbędna, to załoga wymontuje te karabiny maszynowe i znajdzie dla nich inne zastosowanie.
      5. W projekcie są armaty 90 mm i tak ma być. Jeśli w czasie budowy okrętów te armaty nie będą dostępne, to zostaną zastąpione armatami 76 mm. Przecież nie jest trudne zamontować mniejsze działo w miejscu większego, problemem jest zamontowanie większego działa w miejscu mniejszego.

      Usuń